IoÖ

HN Lena was blij-moedig: Op d'r anders wel wat stuursch gezichtje,
met de puntige neus, de stroeve trekken langs de mondhoeken en
Ht de wat vooruit-vallende onderlip, bloeide ’n blosje onder t gelige
Hij vel. Ze trachtte te glimlachen. D'r fijne vervloeiende mondhoeken
Ea gingen lichtelijk op en neer van ingehouden jool. Hoog-ernstig
Ha waakten daarboven d'r donker-warme oogen:
— Dat geef ’k je te raaie, zei ze fijntjes, even-meisjesachtig
van stem.
_— Nò, fan wie zal ’tzijng, luchtig-schertste David, fan Schlaume
| Pòmpsjtok.
| _ Fan Sam Benjemins. Hij is geprommeveerd tot Dokter in
de Rechte. En vandaag over drie weke geeft-ie ’n partijtje. 't
Kon niet eerder, omdat z'n moeder ziek was. En nou fraagt-ie of

wij komme. Mot je hoore hoe aardig:

„Dit feestje zou voor mij niet kompleet zijn, als ik de
svriend die me aan zooveel dokumenten heeft geholpen
»voor mijn...
wat stààt daar? Diezer.…
hi — Dissertaatsie zeker.
ij — Juist.
HE „divertaatsie, niet ’n paar dage bij me had. Terwijl ik nu
IEEE zaan alle kante geprezen word voor mijn omvangrijk werk, zou
EEL »’k graag willen, dat tenminste m’n intieme vrinde en eenige
KN „partijgenooten den man nog 's in hun midden hadden, wien de
seer van ’t grond-idee van mijn boek voor ’n groot deel toekomt.
Aardig van ’'m hé? Wacht, d'r is nog meer:
,P. S, Indien David onverhoopt verhinderd mocht zijn,
Hi preken ’k d'r minstens op dat Leentje met de kinderen
„komt. Liefst natuurlijk zie ik jullie beiden. Je weet: Bij
„ons is plaats genoeg. We houden er gelukkig ’n »proletariërs-
»huis« op na, zooals David zegt<.

 

Daar hàd je ’t: In de stikdonkre, lood-zware onweers-nachtatmos-
feer, die hij nu al maanden-lang inhijgde — in ’t van wanhoop
hìnnekende helleduister dat alles omgaf, omròuwde—

Blonk vredig-teer het afschijnsel van ’n zonnige dag, en bij
dit schijnsel werd David 't satanische heer gewaar van zwaat-
polterende, gloei-bronstige roofdier-menschen met bloed-oogen, dat
bevolkte. de weer vallende nacht.

Daar zat-ie nu, Davidje, die zich zoo graag ’n »vaderlandsloos
gezel« noemde: »Noe, Vhàderland, wat doe-je d'r mee? Waar ik
mijn bròòd ferdien, dàâr is mijn fhaderland.

Nu-die in den vreemde zat en leed, was in ’m heel eventjes
’n herinnering komen dagen aan z'n tooverig-lichte, blonde makkers,