teenen half naar binnen getrokken, zòò was ze door d'r nerveusheid
bezeten: hi-hi-hi... hihihi-t-i!

Toen Levie dàt zag, en gewaar werd dat d'r armen stijf langs
dr lenden hingen, de handen òp-gedwongen, de gestrekte voorvin-
sers wijzend naar d'r buik, — d'r oogen puilden uit, en wentelden
zoekend in d'r holten …

Kreeg-ie z’n zelf-beheersching weer, door ontzaglijk mede-lijden
met de hem zoo lieve vrouw. En met stugge stem suggereerde ie

go

3

haar :

__ Stil nu, zeg ik je. Ophouden! He-je me verstaan | Zoo ! Hier
zitten. Wàt is dat? Weigeren? Zitten zeg kje! Ik ben hier de
baas. Ik ben òòk man! Nu voor laatst, Hanna: Zitten! Zoo.
En je mond gehouden, verstaan |

Machteloos zat ze op de bank, en ’t bleeke gelaat omhoog, be-
staarde ze de maan met zoekende oogen. Hik schokte d'r door 't
arme lijf. Maar Levie was nu ijzig kalm; aan dergelijke dingen
gewend. En toen ze na ’n poosje weer uitbarstte : hi-hi-hi..… hi-hi-
hiii, ging ie kracht-vol vòòr d'r staan en zei met energieke stem,
zéér beslist: Je bedwìngen! Stil zijn«! Toen huiverde ze, zuchtte ’n
paar maal heel diep: amai... amai..amàskes... En begon warm,
kalm te huilen.

t Was overwonnen.

Hij nam d'r glanzenden kop tusschen zn handen, voorzichtig;
en zoende d'r op mond en oogen, zeer zacht: »Ben je nu verlicht
Hanna-lief! Heb ’k nu m'n goeie meisje weer terug? Arme jonge.
Zòò zenuwachtig geweest, hé? Wat hè-je ’n frissche wângen, zeg.
Kom lieveling, nu niet meer huilen, hé? Wat hebben we aan die
traantjes? Pas het ze d'r gezicht zoo frisch gewasschen. Heb je
geen zakdoek! Jou sloddervos, jou loeder, stòute Hanna, wat zal jij
> slechte huisvrouw zijn. Kommier, Levie heeft ’n schoone meege-
bracht. Levie moest weer ’s voor huisman spelen. Nee. Geen traan-
tjes, ik wil geen traantjes zien. Je maakt je heele broodje nat«.

— Wat is Hanna dan voor Levie?

— Dat heb ik je toch al gezegd.

— Nog ’s zeggen. Levie nòg s zegghe.

— M'n lieveling. Nue?

— Zn lie-ieveling.« En toen sloeg ze d'r armen om z’n hals, ’t
broodje in d’r hand geklemd, en zoo aan ’m hangend, zoende ze
’m heet op z'n mond, en op zn oogen, en toen weer Op z'n mond,
zoo hevig dat hun tanden sloegen op ellkaar, en met warm-zoet
spelen van zoekende tong-punten, staarden ze elkaar in d’ oogen
heel lang, stil hijgend... »Oh, Levie ik wilde toch maar dat... nee

’k zal ’t maar niet zegghe.

— Jij bent me ook 'n mooie! Eerst maakt ze iemand nieuws-
gierig, en dan houdt ze d'r mond.