Alleen heeft zij me ’t hart
In de fluwelen avondstond
Oneindiglik gewond ;

En ’t doet me nu zó zeer,
Dat ik lauwe tranen weende,
Langswaar zij henen ging,
Latend ontgocheling,

In de droeve kring,

Die rond mij hing.

Nu dool ik langs de wegen,

Het hart met stille pijn doorregen,

Omdat ’k niet weet, waarom ze m'aangekeken
Heeft en waarom deze onbekende vrouw
Zoveel rouw

In mij heeft nagelaten.

a

0 rt

Ee Nee ee
Dee.

%

Den