aangehaald (8). Wij houden ons vak te litterair. Wij komen tot verderfelijke
conclusies, die ik zóu omschrijven willen Wjals ik het wa^en-durfde —
als volgt: de man daar is een littérateur, of althans hij leest graag hij heeft
een boontje voor de litteratuur, ergo: hij IS. een goed bibliothekaris. Brr.
Geloof mij vrij, het ,is een zeer zware romantische zonde die op ons
weegt en... die zich wreken zal (9).
Zie Nederland! Tracht men daar het problema lyrisch op te lossen? In
geen geval. «Graag-lezers» kunnen prima-bibliothekaris'sen zijn, maar, zeg-
gen, dat de litteratuur, de lektuur van den roman (den alferbesten ’ dan)
en de persoon van den auteur de zaak vlot zullen krijgen, dat 'is verkeerd.
De bibliothéconomie is een vak, een speciaal vak, een droog vak, een
flauw vak, misschien een slecht vak, maar toch een vak. De medereizigers
zullen het onmiddellijk toegeven: van geliefhebber hebben wij geen spoor
ontdekt. Het is vooral een nuchter vak, een moeilijk vak, maar... een vak.
En^ dat wij geen vaklui hebben in den eigenlijken zin van het woord, is niet
weinig een te kort. De reden? Nogmaals de oude overlevering, en de oude
volksbibliotheek, die zich uitermate' voldaan voelden met de aandacht, die
men voor hen over had. Men aanzag de bibliotheek als «de uitleen gelegen-
heid van boeken» (toevalligerwijze, want het konden nu ook wel «sardijn-
blikjes geweest zijn met veel of Weinig olie). Een andere reden nog is te
vinden bij de Beheerraden die het zich niet konden en kunnen in beelden,-
dat de bibliotheek — als vraagstuk — een man kan bezighouden voor zijn
geheele leven (daargelaten het etiketjes- plakken, enz.)
De wet heeft hier een zwaar geweten. Door de instelling van het
examen en door den geest van het examen heeft zij de romantische opvatting
tot DE opvatting 'bekrachtigd. Het resultaat van het examen op vakkundig
terrein is nul: o. o. daargelaten dan nog, dat zeer velen, eens het diploma
in de hand de gedachte zijn gaan) voeden, dat zij echt bibliothekaris zijn; dat
zij niets meer hebben bij te leeren; dat wat hun ongelukkige kursus hen te
verduwen gaf het summum van alle wijsheid was (10). Dé wet, de kursus
en-het examen hebben een schëeve mentaliteit geschapen, die moeilijk weg
té-wringen is.
Van den Berghe zei het heel duidelijk op blz. 10 van de brochure:-het
treft onmiddellijk (in Nederland) hoe de bibliothekarissen en assistenten
het vak onder de knie hebben. Natuurlijk springt de aap hier uit de mouw;
er wordt geroepen: «dat kunnen wij niet eischen». Het antwoord is : wij
(8)	Ik beveel mijn ziel in de genadé van al mijn vrienden aan.
(9)	Ik wil geen kwaad spreken van de littérateurs die al zooveel vrijen tijd en
goeden wil en talent (a.u.b) ten ndienste hebben gesteld van het bibliotheekleven,
maar verkeerd, is het. zeker dezen stelregel te onderschrijven. En zij zijn het ook- dié
ons. mede in den eersten jom.. ban houden in den lees-ban, in den ban van het ver-
teihngske.	-	-	-	-	- .
-, ;(!0) Nu nemen wij niet eens in aanmerking de honderden vrijstellingen : welke
dosis bibliotheconomische arbeid zouden deze titeldragers wel in de mars hebben?
Dat men het verklare mét de hand op het hart.
26
SI