voor gezet, om ’t heel smakelijk te maken. Er kwam hartige jonge
kaas op tafel en spiegeleieren, en kersen voor dessert. Ze wist dat
Daved van »naschen« hield. Maar ’t scheen ’m niet aan te doen. Hij liet
bijna alles staan. »Jij hebt zoo dikwijls wat fijns foor bij ’t brood
meegebracht man, nou zorg ik d'r ’s foor. Bin ik nou geen goeie
frouw?« Er kwam geen antwoord. Wat sneu! Ze had zich zooveel
voorgesteld van ’t vroolijke gezicht dat Daved zou zetten.

David wist wel dat z’n teruggetrokkenheid hinderlijk was, en
hij deed alle moeite om iets te zeggen. Hij peinsde en overlegde,
voelde zn voorhoofd hooger worden, maar geen enkele gedachte
kwam bij 'm op. Eindelijk haalde ie ’n krant uit zn binnezak.
Misschien zou een of ander bericht ’m op de goeie weg helpen.
| ’s Zien... Dàt zou misschien wel wat zijn: »Groote aanmati-
ging van de dienaars der H. Kerk. De volgelingen van
Christus dienen den Moloch«. Hij zou maar direkt voorlezen.
| Die stilte was onuitstaanbaar. Maar hij had d’r dadelijk berouw van.

t Leek Goddomme of de duivel d'r mee speelde: 't Was ’n ver-
haal van onderpastoorkes op de Kempische dorpen, die de vrouwen
die bij hen de biecht kwamen spreken, verboden d'r »echtelijke
plichten« met hun mannen te vervullen, zoolang die mannen niet
vast en stellig beloofden bij de a.s. verkiezingen hun stem op de
Katholieken uit te brengen... »God nog toe, waarom moest-ie
nu juist dit berichtje oppikken uit de drie kranten die ie had
meegebracht ?«
— Schande, vond Levie, de vrouwen zoo tegen »hunne vengt«
op te zetten.
— ’t Werkt de prostitûse in de hand, riep Hanna. Wat ’n
onbeschoamdheid bij zoo’n pastor.
— Ja, maar nog stommer van die vrouwen dat ze zich laten op-
stoken, sprak Levie tegen.
— Meneer pastoor ghebroikt ze lievers zelf!
— Zie je Han, daar komt de ouwe Adam weer in je boven.
Kan ’n pastoor niet evengoed ’n eerlijk mensch zijn als... ja als ’n
tooneelspeelster? Als ’k de wereld had moeten geloove toen ’k
jou lief kreeg, dan had ’k me waarachtig wel kunnen verzuipen.
’k Heb me niet aan praatjes gestoord. ’t Is wel waar, heb ’k gezegd,
dat d'r onder de aktrices veel zijn waar ’n steek aan los is. … Lj
— Die geen achtien zijn, lachte David.
maar dat was voor mij geen reden om aan te nemen, dat ol
| t met àlle speelsters zoo stond. En met de pastors is ’t precies |
| net zoo. Zeker, hun manier van leve is wel van dièn aard, dat ze A:
| dikwijls in de knel zullen zitte.
| — DàÀ ’s zjuust! |
Maar is’t daarom goed, aan te nemen, dat d'r geen eer- \
lijke pastoor op twee beenen loopt?

en

Erens
End