heeft haar weggestuurd, uit vrees dat de onvoorzich-
tige woorden die ze uitsprak bij het openliggende tele-
foontoestel gevolgen konden hebben en ’t meisje haar
neus zou voorbijpraten. Maar Doortje Kindermans is
hier nog in ’t dorp, bij haar tante en ik sprak met
haar. Ik zegde haar niets over wat ik hoorde; ik wou
enkel maar zekerheid hebben of ik me niet van wo-
ning vergiste, Het lijkt allemaal zo onwaarschijnlijk,
absurd bijna en toch... heb ik het duidelijke gevoel
dat ze die bedreiging méénden, dat... dat die twee u
naar ’t leven staan. Ik achtte het mijn plicht u te
waarschuwen.

— Het is zeer vriendelijk je voor een vreemde al
die moeite te getroosten... klonk de stem van John
Dupuis, bevreemdend traag en dof.

Misschien was hij door de schok helemaal uit zijn
evenwicht gebracht, dacht het meisje. Wie zou dat
NIET zijn als men komt te vernemen dat je eigen
zuster met het plan rondloopt je te vermoorden ?

— Ik vrees dat ik zelf van hier zal moeten weg
gaan, vervolgde Alida, met een trilling in de stem. Ten
minste als u niet beslist de politie van alles op de
hoogte te brengen zodat uw zuster en. de man die
met haar tegen u komploteert... aangehouden worden.
Ik vrees dat ik zelf in gevaar verkeer... Ze moeten mij
vantrouwen, denken dat ik te veel weet…

— En meen je niet dat het inderdaad zo is, dat je
TE VEEL weet ?

Hij had het aangezicht dichter bij het hare ge-
racht en sprak die woorden héél zacht uit, op een

Ì rdige manier, die haar de adem deed inhouden.
héél lief van je aldus voor mij in de
olgde hij, Maar ik vrees dat je
hebt begaan, juffrouw Alida VlaÉ-

 

  
  
 

  

rde Et Endt Ter nn nete
s dat IK je niet meer kan laten gaan...

4 ee AT RS enh beat Ee Ee aas
aarde Alida hem aan, Werd h