Babel.

Gloedend bloed dat van mijn nagels valt
en vult de spalt
tussen twee tranen,

die als dauw op druiven beven.

Rijp stil leven

maar bevrucht.

Waarom vallen als schelpen

bloemen van de booglampen

en ligt het licht

zo genadig op de schaarlaken schicht

van mijn bloed?

In het danshuis bekleedt
licht leed,
dat ligt buiten droefenis

de man die mij een monnik is.

Waarom zijn de lampen der stad
de lichten van al mijn zonden?
En de stappen der danseres

schreden op het hart van de wereld @

Mijn zonden zijn gewijd,
bedreven in het bloedig Godsverlangen.
Zoeken naar het Godswezen : bang overspel

van mijn arm lichaam pijn.

Zalig zal zijn de derde dag.

De klanken van bazuinen