RR

   
   
   
  
 
 
 
 
 
 
 
 
  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
   
  
 
  
 
 
 
 
  
  
   
 
  
 
    

149

leglazen zeer-wijsgeerig, — hadden aan d'r armen half-volwassen
màskes, verleidelijke loedertjes, die in dribbeligen gang, — gatje
naar achteren, — kleurige opschik en gezocht vertoon van weeke
vleeschdeelen lokten, — als tot onnoozele kinderen verkleede
deernen. Geschminkte vrouwen, op zoek naar ’n vent, droegen
hooge kapsels met vergulde kammen bezet, trotsche haar-helmen
met gòud beslagen.

Zag David niet dat Lientje Dejongh aan d’ arm van ’n piot ’m
door de menigte werd voorbijgestuwd?

n Toeter joelde, *t gevaarte stille bleef, en de kleurenglans dofte.

— Ik ga op ’n peerde«, zei David nerveus-lacherig.

— Bijlange niet! Ghe komt ’ier mì-maai in ’n baek!

En hij moest, móest in de gondel stijgen.

Voort-ging ’t weer: ’n lange gladde baan. Beneden gebeurde ’t
roezemoezende scharrelen van heete kerels en lokkende snollen.

Ze gleden, gleden zacht door hooge golven opgeheven, zakten
dan weer zweef-traag neer, kwamen in d'illuzie van ’n warme zee,
n zachte zee met stille bolle baren die kropen met d'r weeke
zig-zag ruggen onder ’t lichte bootje door. Ze drong zich tegen
>m aan, en in z’n oor vezelde: »Doaviedsje« met warme streelstem,
en hijgde.

De muziek kweelde de voluptueuze wals, die door àl ’t kermis-
rumoer reeds was gegolfd :

Daar alles is ghedoan, en voortaan
Lie-iefdè verdwenen.…

Ze hijede, en terwijl de molen draaide en ònder de gòndel deinden
de baren:... ze ’m tegen d'r wijkende borst zàcht drukte:

— Doaviedsje, ’k zee oe zoo gheire... Zûlde mà al-toos gheire
blijve zeen?

En in d’r zachte armen die levensvol warmden om z'n hals, |
voelde-ie zich zwellen, zwellen naar haar,... d'r herte klopte aan
Zn oor... en in zn alles-verslindende begeerte om éen te zijn
met de vrouw die ’m her-gaf de zoete wellust die hij had verlangd
zoo eindeloos-smachtend; voelde-ie zich plots worden Belsj. Aan d'r
geurende borsten was ’t ’m toen heel-eigen, en zwijmelend hij d'r in
t oore fluisterde:

— Mareekex …

 

Dien nacht loeide ’t onweer over-stad en in verlaten straten
stroomde kracht-zwaar regen neer.

Maar in ’t kleine kamerken achter d’ Ons-Lief-Vrouwe-Kèrk,
donder niet door-klonk. ’t Was er stil en warm. Slechts een gìl-
letje had er gerild van ’t hobbelige bed; en daarna zuchtte heelder
nacht ’n zalig steunen en van kussen ’t smachtende gesmak.…