| Full text |
Anna. — Zeer wel, Bruno, gy zyt een braef man, en
ik bemin u meer en meer. (Af)
Negende toomeel.
BRUNO, PAUWEL.
Bruno. — My verbergen als ean spioen : ik doe het
niet geerne, maer het moet zyn... er is geen ander
middel om het gevaer af te weeren… (Hy merkt
Pauwel.) Daer, wie wy daer al hebben ? Pauwel ! Gy
verlaet zoo spoedig de danszael ? Was er misschien geen
volk genoeg om uwe parysche kruissprongen te be-
wonderen ?
Pauwel. — Ik heb geen lust meer om ze van daeg nog
te flikkeren, die sprongen. Ik heb ze hier zoo wel en
zoo schoon willen geven, dat ik er nog moei van ben.
'tIs dat het my alleen in de danszael zoù verdrieten.
Bruno. — Alleen ?.. En waer is Karolina, uwe vrouw?
Pauwel. — Mynheer Zozèf kwam daer over eenige
stonden in alleryl de danszael binnen, en hy vroeg aen
myne vrouw, of zy zoo goed wilde zyn hem te verge-
zellen, om haren fliep te gaen afhalen. Karolina vroeg
myne toestemming. Als het was om eenen fliep te gaen
afhalen , dan kon ik die toch niet weigeren : ’t is immers
een spel, dat in aile fatsoenlyke huizen gespeeld wordt.
Zy verlieten dan samen de danszael, en ik, ik ben naer
hier gekomen om met u wat te klappe n.
Bruno. — Gy zyt dan niel kwalyk gezind op my ?
Pauwel. — Oude vrienden als wy kunnen die op
elkander kwalyk gezind worden ?
Bruno. — Gy zyt nog altyd een goede jongen ,-maer
te goed zelfs, want ge bederft uwe vrouw. Gy laet haer
te veel toe : zy draegt de broek, en als gy niet oppast
dan zult gy weldra staen waer de bessem staet.
Pauwel. — Ik zie geerne myne vrouw, dat is waer.
Bruno. — Gy ziet ze zoodanig geerne, dat gy niet
? |
