daeg zegdet gv my nog, dat gy u eene zeer gelukkige
vrouw achtiet. Beginnen onze wandelingen door het
groene veld, arm aen arm, vriendelyk koutend , naer
het een of het ander naby gelegen gehucht, u te ver-
velen ?

Anna. — Maer wie spreekt daervan? Ik zoû enkel
naer de dänszacl willen gaen, om u een nieuw verzet te
verschaffen. Wy zouden altyd te samen dansen.

Bruno. — Wy zouden altyd te samen dansen! En
wat zoù er ons dan wedervaren te midden al dat gewoel
en gejoel, gedreun en gewemel? Men zoû met ons den
spot dryven,men zoù zeggen dat wy acneen zyn gegroeid,
dat de een niet kan drinken zonder de andere het glas
vasthoudt, enz. enz. Wy zouden eindelyk zelve denken
dat wy belachelyk zyn; wy zouden ons van elkander
verwyderen.…. Gy zoudt u door Jongmans laten ten dans
noodigen, en ik — ik zoû jonge meiskens gaen opzoeken.

Anna. — Maer dat geschiedt zooveel ?

Bruno. — Ja, ja, “Lis ook al mode. Ziet gy daer
uwen Bruno van het eene jonge meisken naer het andere
vliegen, net als een vlinder van de eene bloem naer de
andere? In t gedrang van den dans prangt hy nu eens
dit meisken tegen zyn hert, eene andere omknelt hy de
leden, van een derde voelt. hy haren adem zyne lippen
verzengen , van eene vierde streelen hare lokken zyne
wangen : hy vindt daer zyn vermaek in : ’t schynt hem
cen nieuw genot, en hy maekt vergelykingen. Het schynt
dat de boezem zyner vrouw zoo niet verlangend hygt als
die van dat jong meisken, hy vindt poezelachtiger
Nee tengerder ia str eelender lokken, adems
die hem bedwelmen!…

Anna. -— O0, Bruno, schei toch uit; ge maeckt my
jaloersch !

Bruno. — Eens, in een hevig gedrang van den dans,
waegl hy een jong meisken eenen. kus te geven ! Zy ziet
hem. lachend aen als deed het haer goed , als smachtte zy