er hp ee

als eene tijgerin op Julken, rukte hem ’t hondje uit de
armen, sloeg dit vloekend met den kop tegen den muur, liet
het vallen en overtrapte, overstampte het op den vloer onder
haar voeten.

Zinneloos van smart en schrik, met eenen kreet waarvan
niets de wanhoop wedergeven kan, was Julken toegesneld
en had het zijn huilend lievelingje in de armen terug opgevat.
Zijn getier, zijne gebaren, de uitdrukking van zijn gelaatje
waren zoo vervaarlijk, dat de ontaarde moeder zelve, als
bang, achteruitweek.

« Ho, ho! mijn Siesken ! Och Heere toeh mijn arm Siesken !
mijn Siesken ! mijn Siesken! » kermde het. Tranen rolden
overvloedig langs zijn wangen, rasse, gesnikte zuchten
verdrongen zich en verkropten in zijne keel, als ware zijn
mondje te klein geweest om ze alle te uiten. Het was midden
den vloer op de knieën gevallen met het steeds huilend,
bloedend, stervend hondje in zijn armen. En het kronkelde
zich, het lei zijn hoofdje op de tegels, het strekte de armpjes
uit, het overkustte, overstreelde, overweende in eene uit-
barsting van onbeschrijfelijke wanhoop zijn ellendig mak-
kertje, gestadig, met schier onmenschelijke stem herhalend:

« Ho, ho, mijn Siesken! Och Heere toch, mijn arm
Siesken ! »

Cloet, de andere kinders kwamen binnen. Een nieuw
gehuil van smart steeg op toen deze laatsten ’t hondje
zagen en Cloet zelf, verontwaardigd, scheen op het punt
op zijne vrouw te springen. Somber en hijgend, met bran-
dende kaaksbeenderen en zwarte oogen was deze in den
versten hoek der keuken achteruitgedeinsd. Siesken, een
weinig gesust, werd in zijn mandje neêrgelegd. Een zijner
pootjes was gebroken, het bloedde uit zijn muiltje en zijn
buikje was schier onmiddellijk begonnen te zwellen. Het