| Full text |
I53
»ze zijn weer geweest, van Forst op de Meir...« enkel om zn
stem maar weer ’s te hooren, en om te weten of ie zich mis-
schien ook bedronken had... Want dât had ze zich stellig voor-
genomen: als ze zòò iets merkte zou ze maar liever alles gewillig
toegeven, en alles zwijgend ondergaan. Die afschuwelijke ramp
moest, ten koste van àlles, voorkomen worden.
Eens, ’n prachtigen dag in April, toen ze zich luchtig verjongd
voelde, door de zwaar geurende, van zachte zon doorschenen nevel-
heuvelen die uit de straat sloegen omhoog, heel vroeg in den
morgen; en frisscher dan anders d'r werk deed, jan zebS mep dr
kleine kindje gezòngen had, wat d'r in geen weken was gebeurd…
bleef David om twaalf uur weg. Ze zat met de dampende soep
voor zich aan tafel, en kleine Manuel, die huilde van honger, was
maar al vast aan zn papje begonnen. Dat liet ze niet graag toe:
ze spande zich in, alles zoo huiselijk en gezellig mogelijk te maken en
kookte zoo lekker als ze maar kon, zorgde altijd voor dessert, legde veel
meer dan vroeger, propere tafellakens op. Want ze dacht nog steeds,
dat alles wel zou voorbij gaan, dat d’r David wel aan t nieuwe leven ZOU
wennen, en d'r later dankbaar zou zijn, voor zooveel standvastigheid
in zoo’n klein vrouwtje. En daarom wilde z'm ’ lijden verzachten...
Toen David nu om één uur nòg niet thuis was, — de fabrieks-
Auiten in den omtrek hadden hun woedend getoeter reeds lang-
uitgehouden doen klinken, — begon ze te huilen, te huilen, en wilde
de deur uit, om aan ’tfebriek te gaan vragen of tr wat gebeurd
was. Op de trap kwam ze de buurvrouw tegen, en die beduidde
haar in plagend-sleepende verwijten, dat 't »schâänd’« was, en dat
ze ’tde heele stad zou vertellen, zulle!... dat »heuren vengt«
op ne bânk in ’t pârk z'n brood had zitten cten, omdat ’m niet
meer naar ’ois dârfde koömen... zòò maakte ze ’m ’t leven zuur …
>maar ’t zou nie-woar zain«... daar zou zij veur zorgen... van-
avond nog zou ze David vertelle, dat iedere dag heuren bon-amig
op vieziet kwam... en dan vlieg-de boite; zulle! ... dan kraigde
kletse... smeìrige rosse!)!... Ze was de trap weer op gestormd,
hijgend van drift, deed de deur op slot, scheurde zich de kleeren
van ’t lijf, stampte woest gierend de kamer op en neer.… trok d'r
kammen en haarspelden uit ’t haar en smeet ze met alle geweld
op de tafel, sloeg zich met beide vuisten voor 't voorhoofd;
en toen ze wat kalmer was geworden zat ze half naakt, d'r rokken
bij d’r beenen, in ’n hoek te peinzen, denkend: »Zie je wel, ik
was te vroolijk van daag, d'r moest wat komen, d'r moest wat
komen... o, o, o, ilk mag niet vroolijk zijn, nooit weer, nooit weer ….
d'r hangt altijd wat in de lucht in die ferfloekte stad. ..« denkend
dit met zachten kalmen glimlach om d'r bleeken mond, en in d'r
oogen bespiegelenden blik...
1) Rosse beteekent hier ongeveer: ontuchtig vrouwspersoon.
? |
