| Full text |
35
in de wollken. Maar de draad van z'n klacht weer opnemend: M'n
hart gaat kapot als ’k d'r na zie. Niks kan ik meer in m'n kop
krijge. Daar bin ik nou bezig, ’t eerste deel van ’t Kapitaal weer
’s opnieuw te leze. Kijk, je kan zien, dat ik d'r in gestudeerd heb.
Overal staan kruissies. Ik weet niet of je-n-t geleze hebt; 'n
prachtwerk, mar toch zoo moeilijk niet. Ik heb 't al ’n paar maal
van a tot z doorgewerkt. Denk je, dat ik d'r nóu ’n touw an kan
vastknoope? Je mòt hier passimist worre, of je wil of niet.
Over pessimisme gesproke, wrong Makkie zich in den woorden-
vloed, kende Peereboom die jonge van, vrouw hoe heet-ie ook weer,
je weet wel, die zech kapot gemaakt het? O, juist Bles. 'n Spesjaal
vriend van ’m. Die had je motte kenne. Makelaar was-ie. ’n Prâcht
van ’n jonge. Altijd even sjiek, koket. — Hij het z'n brood gehad …
zoo zal jij en ik ’t hebbe, omijn. Maar hij loopt hier alleen in de
stad rond. En géén gemeene jongen, geen uitgaander, hoor. De
rechte soort! Nooit dronk ie ’n druppel... Hij loopt tegen ’n meid
an; die weet zich heel mooi voor te doen, hij wordt d'r verliefd op,
en hij was wech. Al z'n geld het ze-n’m afgezet, tot de laatste soe
het ze-n’m uitgezoge. Ze most tellekens méér hebbe. En hij, schlemiel,
het van d'r gehouwe... Op ’t laatst is-ie gaan spele, op de koerse,
voor geld van ze patroon... hij verliest twintig-duizend frank …
de volgende dag most-ie afrekene... hij weet niet waar-ie de cente
vandaan mot hale... Ik zie’'mnog zóó voor me staan. Als ’k ’t had
gewete, ik had ’m opgeslote ;. hij gaat weg. drinkt ’n flessie vitriool
uit... Peereboom! vier-en-twintig uur hettie nog geleje... de ver-
schrikkelijkste pijne hettie gehad... De dokter gewoon gesméékt om
’m maar af te make... Op ’t laatst kreeg-ie nog ’n helder òògenblik .…
Ik hoor them nog zòò zegge... Makkie, zegt-ie, ga hier wéch,.…
iedereen die hier blijft, gaat kapot... Toen was-'t met 'm gedaaan.…
Vrouw Van Emden had tranen in d'r oogen.
Lena huiverde kil.
En de vier staarden peinzend in ’t licht.
't Werd koud.
Dien nacht, toen David allang sliep, lag tengere Lena te den-
ken. Ze hoorde nog steeds de krakende stem van Makkie...en
de jonge van Bles spookte vòòr haar. ’t Was geen alleenstaand
geval; er waren er meer zoo gegaan, er gingen er nog telkens —
tellekens, denzelfden weg op. En al haar bittere gedachten kwamen
weer boven; ’n oogenblik had ’t heerlijke gaslicht ze verdreven,
maar nu waren ze terug, de vreeselijke spookgedachten, en jaagden
koortsig haar door ’t hoofd. Die arme, arreme jonge... tegen ’n
meid àngeloopen, verliefd op d'r vleesch en d'r angeleerde manieren …
Zou ’t waar zijn,... dat Antwerpen ’n sombere, bloederige moord-
kuil was?
TE ies
EEE
Ee
ed
Dt
hr EE
En
? |
