| Full text |
IO
En kleine Manuel, die ’t allemaal gehoord had, noemde ’r
van toen af: »ufrouw Oi
Lena leerde d'r lezen en schrijven, smiddags als ’t werk was
afgeloopen, en de meid zich ’n beetje had opgeknapt. Ze was vlug
van begrip, ging goed vooruit, en Madam kreeg meer en meer
plezier in d'r. Alleen dat dansen, dat was d'r niet uit 't hoofd te
praten, en daardoor bleef Lena altijd een beetje vreemd tegenover
d'r staan. Waarom? Ze wist ’t niet precies, maar zoo’n danszaal
met al dat licht, die tabaksrook, die zweetlucht en alkoholwasem.…
iemand die daar eenige avonden per week in rondtolde, die kon
niet onschuldig blijven... Maar wie weet, als d'r ‘n beetje meer
ontwikkeling in ’t schepsel kwam... dan zou ze dat zelf wel
snappen. ’t Was toch ’n flinke frissche meid en Lena had mede-
lijden met haar, en voelde zich doorgaans haar moedertje.
Zoo waren d'r dagen goed gevuld; ze had iets dat d'r bezig
hield, en als ze in ’t mooie Lenteweer met de kinderen in 't Park
wandelde, en d’r lieve Jochie aan ’t babbelen ging over de mooie
Swaantjes en zij 'm dan stellig beloofde ’m er een kado te doen
op Zn verjaardag, dan kan ze soms zoo’n plezier hebben van ‘t
tevreden kindergezichtje, ’t snoetje van d'r kleine jochie, dat ze
glimlachend overdacht: »Als je maar ’n goed leven hebt en goed
bent voor je kinderen en voor andere menschen, dan kan je 't
overal wel uithouden«.
’n Middag kwam Hanna d'r halen, en samen wandelden ze de
stad in. Wat ’n genot, wat 'n warme vreugd, met die mooie, sta-
tige, reine vrouw uit te gaan. Wat liep ze trotsch! en wat beel-
dig viel d'r kleed d’r om ’t slank-forsche lijf. En toch, — wie zou
td’r aanzien als ze zoo zelfbewust rechtop liep? — wat was d'r
taal zoet-vloeiend en kind-eerlijk. Ze had groot gelijk: David
zocht in de stad alleen ’tleelijke op. D'r was moois genoeg te
zien. Waren er geen frissche, breede straten, was d'r geen schoon
park, men zou zeggen: bijna in natuurstaat; stonden er geen
prachtige gebouwen? ’t Was geen kunst: op ‘nstad te schelden,
als men al ’tschoon zorgvuldig vermeed. Kijk! hier zijn we nu in
de Leiijsstraat. Hoe vond Madam die hoekhuizen, met die slanke
vergulde beelden er op? Leek ’t niet alsof ze aanstonds wech zouden
vliegen? En »den Tietze, hoe vond ze »den Tietze. Zoo'n winkel was
er toch in Amsterdam òok niet. Nog nooit in geweest? Da ’s toch
niet schoon van uw man. Ik zal ’t ’m eens ghoed zegghen.
Ge kunt hier alles, àlles koopen wat ghe van doen hebt, àlles.
Ge kunt d'r naakt ingaan, bij manier van spreken, en er
gekleed en weldoorvoed oit komen. Kom willen we ’s gaan zien?
Nee, niemand dwingt oe iets te koopen. Dat is ’n erge konkurren-
tie voor de kleine winkeliers. ’t Is daarmée dat ze d'r aanhoudend
propagânde tegen maken. Lees maar, wat ze hier hebben aange-
EREN IA
MEERDE
te
Ennn teteeeedEen
1
Td
? |
