| Full text |
118
En tengere Lena was weer vredig kalm en ín berusting lijn
Zoo weinig had dus ’t bulderend geraas van de buitenwereld in
d'r ziel dòòr gedreund.
En nu, tevreden iets te zien van wat ze haar meer ontwikkelde |
vriendin eens had gegeven, zei ze zacht, en haar groote oogen zeiden
‘t eerder nog dan haar stem:
— Je hebt je hier wèl mooi ingericht.
| — Niet waar? ’t Heeft je erg gepakt, Lena. O ja, ik begrijp wel,
HN je had zeker nooit gedacht, dat dit zou groeien uit m'n meisjes-
droomen, hè?
Maar ook deze hoovaardij kon haar d'r gemoedsrust niet ontnemen.
— En ze hebben je nog wel altijd half-meschoghe genoemd!
Nou zien we toch ’s, waar ’n meschoghe meissie voor dient.
Even glimlachte de paars-fluweelen. De rimpels naast d’r mond-
hoeken werden kuiltjes voor ’n oogenblik.
— Ja, niet waar, ’n mensch mag wel wât hebben, in z’n leven.
Als ik dit heiligdommetje niet had, dan had ’k niets.
Ze trok ’n eiken leunstoel bij, waarin ze zich diep liet wech-
zakken, nam d’r knie in de gevouwen handen, en leunde achter-
over, oogen omhoog. Haar lichaam was n droom-vloeiende lijn,
werd door de paarsche fluweel-grens tegen ’ licht bijna vervluchtigd.
LE El OManalswierdienmnietshadsdan had ik niets. Geld is ’t eenige
Hi wat m’n man me kan geven. Van m’n gevoelens begrijpt hij niets …
Hij is koud, heeft absoluut geen smaak, heelemààl niets... ’k Kan
ook niet meer van ’m. Ik heb geen aanleg voor huisvrouw. Ik
ben d'r te zwak voor. Kindere heb ’k niet willen hebben, nooit …
Ze zijn tòch gekomen, tegen m'n zin, je begrijpt me... Ze zijn
even zwak als ik... ’k voel geen passie voor m'n man... ik kan
'm niet lùchten.….
EL Ze huiverde.
Toen stond ze op, ging statig naar de gong, en sloeg ’m met
slappe pols zwakjes aan. Even werd ’ttapijt terzij geschoven;
| t kopje van de meid, door de witten muts met de slierende sluiers
beheerscht, werd zichtbaar.
— Apportez-nous deux tasses de chocolat, n’est-ce pas!
— S'il vous plaît, Madame.
t Tapijt viel weer, was in eens onbeweeglijk.
Madame zette zich.
— Wat ik zeggen wou, zonder indiskreet te zijn.… tusschen
jullie gaat ’t ook niet zoo schitterend hè? Je man heeft me zoo
ets Sezesd
Ü Waaròm nu toch weer? Kon-die z’n mond dan nòòit houden?
Hi dacht Lena.
— Och, iedereen heeft ’tzijne te dragen, zei ze gemoedelijk,
»’k schik me er in.
? |
