| Full text |
5
23
Venn
ii
EE
EEE
KE
II
Nu werken aan zijn toespraak : hardnekkig, zonder rust, gespannen.
Z'n jasje puilde uit van de bundels dagbladen en papieren die hij
in z’n zakken droeg; er kwamen telkens nieuwe bij. Hij las, làs;
kolommen dikwijls, zonder iets te vinden dat-ie gebruiken kon. Alle
vakgenooten moesten ’m inlichtingen geven, en bij tooverslag blik-
semden plots in zn duizelenden kop klinkende frazes op, die 'm
dan weer opnieuw groote inspanning veroorzaakten, want hij moest
ze te pas brengen, allemaal; en meer dan eens werden heele bladen
folio, reeds volgeschreven met z'n reusachtige kladletters, verscheurd,
omdat ’n pas ontdekte fraze 'm dwong ’n gedeelte van z’n toespraak
om’ te werken. Thuis had-ie geen oogenblik rust; peinsde moeizaam,
met half toegeknepen oogjes en diep-gerimpeld voorhoofd, de haren
in wanorde. Soms sprong-ie plotseling op, met tegen elkaar geklemde
tanden, en ’n gelaat dat op uitbarsten stond, — nam zn hoed en
ging, zonder ’n woord te zeggen, naar buiten. … n Minuut of tien later,
kwam-ie gewoonlijk al weer terug, hijgend, met rooie wangen en
d’ oogen schitterend. Zenuwachtig op ’n nattig eindje sigaar bijtend,
ging hij zitten schrijven. Lena maakte zich over dit alles niets on-
gerust; ze kende ’t. En als hij haar, met ’n groot blad papier in
de rechterhand, en met de linker krachtig gebarend, in ’n wolkje
van spuugspatjes, ’n stuk voorredenaarde, — luisterde ze kalm
toe, ’n fijn glimlachje om d'r kleine mond, want ze wist dat alles
moeite voor niets was, en dat-ie z'n heele toespraak zou vergeten
zijn, zoodra hij voor ’t publiek zou staan …
Zondagnamiddag, 't begon te schemeren, had-ie eindelijk ’t »stuk
werke in elkaar gezet. Hij knapte zich wat op, en Lena moest »de
jonge«, dat was Manuel, klaar maken, want hij wou met ‘m uitgaan.
Z'n zoontje aan de hand, stapte hij wel ’n uur lang, met
groote passen, in ’t park heen en weer over den vochtigen harden
grond, langs de ontluikende struiken, telkens de brug op, en dan
weer naar beneden; ademloos trippelde ’t jongske naast am
moest ’m half voortslepen, maar hij lette er niet op. De frissche
? |
