Full text |
'n Avond was David zonder doel den Seefhoek in gewandeld,
en dwalend dof-droomend door somber-gore straatjes, vond zich
plots op de fel-smokende, vuil-rosgloedende, hel-wit-schitterende,
schetter-lawaaiende foor verbijsterd; liet zich stuwen links en
rechts opzij door woest-krioelende massa-stroomen. Maar de muziek
pakte 'm, en de wals-melodie wekte ’m frisch op, in z'n bedwel-
ming. Langzaam-aan werd ’t ’m klaarder, en hoewel ie den ontzach-
lijk-zonnenden totaal-indruk van ’t kermisplein niet kon verzwelgen,
begon-ie in de dingen ieder afzonderlijk meer belang te stellen.
De niet-ophoudende, schetterende muziek van vele draai-orgels,
‘tgeblaf van woedende honden, trom-gebons en bel-gelui — dat
alles voelde-ie stadig toenemen aan kracht, en ’t helsche misbaar
joeg dapper de beklemdheid z'n kop uit. Half-onwillig nog, loomde
ie naar ’'n somber groepje volk, met zwàre beenen. Rosse toorts-
gloed doorwolkt van zwarte smook-kolken, danste boven de onrus-
tig gloed-kaatsende trònies waarin de oogen wit-glanzend speelden.
Midden in den koortsig woelenden kring zat aan ’n smal-plat
klavier 'n oud-achtig flets manneken, troebele lichtblauwe oogen
blind òp-bibber-starend. Aan z’n zijden walmden de toortsen en
vòòr de piano: ’n log-breed wijf, handen op ballonheupen, schilderde
trotsch heen-end’-weer. Op d'r ros gloedend gelaat trokken langs
mond-hoeken en, in bogen onder oogholten, diepe rimpels. D'r
glans-zwart haar, egaal geplakt, zwol over ’t opvulsel.
De jonges en meiden om David heen klapten en zwânsden vroo-
lijk op, lazen liedjes van grel-witte papieren. Grage handen kneed-
den soms week-heete borsten, brutale oogen loensten in vrouwe-
halzen. 'n Meid met paars-roze geblankette tronie, stijf-gekapt vuil-
blond haar, ’n stompe, zachtglanzende tol, beschaduwend ’t dom-lage
voorhoofd, waaronder d’r stil-ondiepe oogen ònbeschermd loerden, —
pakte ’n jongen naast d'r bij z’n arm:
— Awel Tsjorl, 'edde-ghà baigheval ghien vaif freng bai àu?
Charl kneep d’r in d’r bil, stiekem lache-bekkend.
— Amai Tsjorl, amai! Blaif van m’n lâf, zulle kerel ! Awel, wor
bläf-de mi-j-à faif freng? Sûkeleer !
— ’k ’'eb ’kiek ghienen knop op zak, zulle màske.
— t Ies beest... die komt nor d'n foor en ’eet verdomme
ghienen nagel om z'ne ghat te krabbe... Vòddevengt!!
En ’n ander gaf Charl’n peut in z’n ribben.
— Awel Tsjorl, zeet oe zakke nog mor ’ne keer na. Veur twee
ballekes*”) ghoat ze ook mee... ze ies ’iel ghoeie-koop.
— Mi-àu niet, zulle smeirlap«, spijtig-sleepte de beer. Somber-
lachte op de woelende massa. En zoo vereend was David met de
volks-klit, dat ie overmoedig ginnegapte mee …
En Charl gaf z'n makker den ribbe-stoot schaterend terug.
bleem
? |