| Full text |
X
n Week later bleef de werkster weg, en d'r vrijer, 'n gore kerel,
met vooruitstekende doggesnoet, waarin dikke door elkaar ge-
groeide tanden stonden; en woeste donkere oogen; kwam zeggen
dat ze »zeekg was, en in »enigte weke« niet komen kost. Wat
d’r mankeerde was niet uit 'm te krijgen.
Wel las Lena ’n dag later in de krant, dat op ’t open veld
achter d'r woning ’n nog niet half-volgroeid kindje, in ’n bloede-
rige massa, was gevonden. Ze schrok, en was 't volgende oogen-
blik beklemd-blij, dat zij ’tniet had hoeven te zien. Natuurlijk
stond dat in verband met de zieke werkster, meende zij.
Toen kwam Lien, de dochter van Dejongh, bij d'r dienen voor
halve dagen, maar ’t zwakke bleekzuchtige meisje kon nauwelijks
op d'r beenen staan, en moest aêmechtig gaan rusten bij de minste
inspanning.
Dejongh-zelf kwam van tijd tot tijd »segare« brengen voor
David, en bleef dan wel ’s graag ’n praatje maken. Hij had altijd
’n hoop nieuws, en scheen de vertrouweling van alle Antwerpe-
naars te wezen. Lena, die zich erg beklemd voelde, liet 'm wat
graag ’s doorslaan, vooral as-ie vertelde hoe-die »sje kossjie» op-
scharrelde. Hij was ’n handel in »ànsichte« begonnen, en dat »saakie«
dat liep wel. Hij was nou veertien dage an de gang en ie had
nou al foor e frrank of tien ferkocht. En d'r sat foor de helleft
winst op. ’tIs nou wel niet soo erreg mooi..., want, siet-u, ’k mot
die per série koope, en d'r sijne d'r ferdomd schuine tussje…
maar wat mot ’n minsch niet doen foor se stukkie brood. Nou
had ’k daar e sòldertje, dat was fuil, en heelemaal ongeschikt om
te bewone. Maar nou heb ’k me voor ’n paar stuefers witsel ge-
kocht en e kwasjt geleend van de bure... en nou mot je ‘s sien
hoe ’t is opgeknapt... En nou heb ’k ’t ferhuurd anne paar Holland-
sche jongesj, heele beste kerels om mee om te gaan, en die betale
me nou ieder twalef frank in de maand voor kosjt en inwoneng.….
Siet u, a-je-nou maar één kosjtganger hebt, dan zit d'r niet feel
? |
