Full text |
Io8
men. Voor z’n vrienden moest-ie zich schamen, voor z’n teer
vrouwtje, ’t stille donkere jode-vrouwtje; o! wat was ze lief
geweest van morgen met d'r heilige oogen... en voor zn twee
kindertjes: de jongste, dat ongelukkige bleeke schaap, die z’n
zorg zoo noodig had; en Manuel, »z’n jonges, z’n lieveling. Olz'n
kleine verstandige Manuel, die zoo aardig begon te snateren en
te klappen. Chenebbisj, dat kind dat in z’n onschuld zulke
hevig-ware dingen zei: »Paatje stout geweest, Paatje mag nie-mee
op de mokeletief tû-û-û!... sj, sj, sj,.. Z'n lekkere zoontje, dat
innig-mooie jochie met z’n rooie wangen en z'n bruine oogen. O!
wat was-ie frisch opgestaan van morgen; ineens klaar-wakker;
met zn roze-pootjes had-ie gedanst op ’t kussen... Direkt had-ie
geroken dat paatje bier gedronken... en wat was-ie blij
geweest met z'n »glaassie lammenadig« en toch was-ie liever bij
Lene, bij Moetje gegaan. »Manuel komt eve bij Moetje in beds.
Zou-die gevoeld hebben, die kleine rakker, dat ’t hem bij Paatje niet
goed zou gaan? Had-ie niet gezegd, dat-ie t meeste van Moetje hield ?
O! daar voelde-ie ’t weer, ’t verschrikkelijke noodlot, dat zoo zwaar
òp ’m hing. Waarom moest-ie juist van morgen zn kind vragen:
»Van wie houdt Manuel ’t meest?« Och, zat dan in letterlijk àlles
’n mystieke beteekenis? Leefde dan in ieder wòordje dat-ie uitsprak
n booze geest? Maar wat wilde ’t dan zeggen, dat Manuel bang
voor ’m was? Langzaam doorgolfde 'm weer de melodie van
Gretchen in de kerk, die hij stil in zich zelf had herhaald, zonder
de woorden te verklanken. Slechts ’t iijl-eentonige klinken van de
simpele woordjes op elkander was in ’'m geweest: ’n kinderlijk
wonder :
Hun aan-zicht wenden
Zaligen van je af,
nv Wanden je Le zen
schuwen zich de Reinen!
Wee!
Ja! wee! wee! wee! Arm rein jochie, je weet niet, je weet niet,
dat je vader was aan ’t sterven, dat je geen vader meer hàd, toen
je je vroolijk maakte over je reis in de spoorwagen. Mijn kleine
jochie! Je weet niet, je weet niet, en pas veel later zal ’t je schrik-
vol worden bewust, dat je je vroolijk maakte om je eigen ongeluk.
Mijn jongetje, terwijl je je Paatje juichend vertelde van je
mokeletief.. Tû-û-û!... was je’n wees, ’n wees, 'n wéesje.…
En toch! *t Kon niet anders. Wie zou ’t wagen zich te verzetten,
nu de teekenen zoo duidelijk hadden gesproken, nu de dag, met
z’n schijnbaar toevallige ontmoetinkjes zich toonde als ’n kunstvol
bouwwerk, dat in stroef-stille konstrukties zong, zong, eentonig
? |