| Full text |
103
daar (voor Uw Oordeel) d’ allerreinste nauwlijks veilig isp.
wat zal ik ellendige dan zeggen?
Nee, hij kon niet gaan. Zooals ie nu was, had-ie met z’n vrienden
niks meer gemeen. Wat zou die ze zeggen? Hij schaamde zich
voor ze. Hij vreesde hun nabijheid als ’n Oordeelsdag.
Nee, hij zou in Antwerpen blijven, wachten wat d'r van ’m
overbleef, nu ’t ongeluk voortdurend op 'm neer-hamerde.
— Nou Lene«, zei-die na ’n poos, door besluit gekalmeerd, je
gaat natuurlijk.
Maar toen ’td’r uit was, bestormde ’m nieuwe verschrikking:
Terwijl Lene wegging, uit toog uit thart, hing dàt met die
meid ’m dreigend-zwaar boven ’t hoofd. Die bedwelmende uit
waseming, die gemaakt had, dat-ie plots verlangde te weten wat
ze deed: of ze snikte; die 'm dat vreemde gevoel had gegeven
van: »Nu huilt ze, vlak achter je tegen de muur«, die gaf 'm wijd
geluk, waarin dan langzamerhand angst de grondtoon werd, En
die onbestemde vrees doorhuiverde nu òòk weer de kàlmte, die ’t
vaste besluit ’m had gegeven voor ’n moment. Hij zat stijf van ver-
slagenheid. Zooveel tegenstrijdigheden had-ie nog nooit, nooit ge-
voeld. Vreugd en angst en kalmte en toorn, die golfden in zijn
lijf dooreen, en wel zoo zwaar als kolkende wolken... Ja, nu
was ’t zeker. Dààrvoor moest-ie naar Antwerpen komen, omdat
dààr ’n groot ongeluk ’m moest treffen. 't Kwam langzaam en on-
verzettelijk stil op ’m aan, en oversomberde 'm met inktzwarte
schaduw, zooals de nacht uit den grond stijgt, hooger en hooger,
en ’t zonne-licht van den hemel drijft. Zich er aan onttrekken kon-
ie niet. Alles scheen ’m vóórbestemd. Hij had zich huiverend
te buigen, voor ’t tastbare, alles ver-troebel-wolkende noodlot. Wat
kon-ie anders doen? Was ’t niet meer dan duidelijk: dat ’t zoo
moest? Schenen niet alle gebeurtenissen ineen te sluiten, logisch
elkaar op te volgen, en in rechte lijn te leiden naar z’n Ongeluk?
Waarom moest juist vandààg de versteller looien? Waarom moest-
ie juist vandààg Hein Janse ontmoeten en naargeestig worden
door zoo’n massale onbeschaamdheid? Waarom moest Lene ’m ver-
volgens zóó vreemd aanzien, dat-ie de straat werd opgedreven?
Waarom moest Dejongh ’m juist lang genoeg ophouden om ’m in
t Park te doen komen, juist op ’t oogenblik, dat ’t door eende-
misbaar vergruwelijkte tafereel van die twee broederlijk deelende
dronken beesten te zien was, om daarna in slaap te vallen op ’t
oogenblik dat Hanna passeerde; om thuis te komen, door ’t ijs
hongerig-wee gemaakt, op ’t moment, dat ’t bradende gehakt z’n
eetlust prikkelde, zoodat-ie, toevallig over de schouwer van de
meid loerend, drònken werd van d'r lijfsgeur ? Waarom moest Lena
’m juist vandààg de meid zoo aanprijzen, zoodat-ie familiaar
? |
