| Full text |
TOO
zenuwachtiger... ze voelde dat de twee goedmoedige dikke wijven
d’r nà-wezen als ze ademloos de trap opklom... en dat ze lachten
achter d’r rug... Dan ging ze stil — verslagen in d'r keukentje
zitten, de voeten op ’n sport van den stoel, handen in den schoot
gevouwen... vàst-besloten nu, kalm te blijven, geen onwillekeurige
bewegingen te maken.
Maar alles popelde in haar. en ze kreeg buikkramp en huiverde…
Dan verbeeldde ze zich, dat ’tjongste kindje binnen op z’n pootje
zat te kluiven... en dan had ze weer n reden om òp te staan.
maar ’t bleek inbeelding: broertje lag rustig te slapen... en ze
zei: zie je nou wel?... dat was wèèr ’n beweging zonder dat je
t wilde... je bent je zelf niet-meer meester... je zenuwen spelen
met je, doen wat zij willen... Nou, vooruit dan maar, ’t was toch
ook geen schande zenuwachtig te zijn, als je iets verwachtte.…
Wàt verwachtte ze dan in ’s hemelsnaam? ’t Briefje van Madame
Izakson?... Nee, daar zou ze zich niet zoo druk om maken,... ze
verwachtte mèèr... er zou iets groots komen, o ze wist ’t nu zoo
zeker... Manuel vroeg d'r wat... ze merkte ’t niet... wêèr was ’n
brievenbesteller voorbij gegaan... zonder wat te brengen... ’t kwàm
maar niet... Maar ze glimlachte heel-even... dat was niet erg.
dan kwam ’t ’n volgend maal vàst... hooger dan de lippen zou
t water niet stijgen... En was ’t nu niet tot de lippen?... „Was
dr één in die groote stad... in die wemelende stad met z'n on-
afzienbare dakenmassa... die zòo angstig, — zoo fijn-luisterend, —
op verlossing zat te wachten als zij?... Nee hoor, de volgende
post zou zeker verlossing brengen: ’n heel blije tijding, die d'r
hielp uit d'r verdriet, voor àltijd... Ze stelde zich voor — een
brievenbesteller... vierkante envelop in z’n hand, lorgnet op z’n
rooien neus... vergelijkend in op- en neergaan van kop met hoog-
hoekige pet: ’t nummer op ’t adres... en ’t nummer op d'r deur… —
„Peereboom, ies dat ’ier?«... — Hè, was-ie daar niet?... — Ze
voelde ’m door de deur heen... snelde naar voren... niets!
Of — zouden de buren ’t briefje misschien gehouden hebben... niet
wetend dat ’r zulk ’n schat in stak...? +
Eindelijk hoorde ze David de trap op-bolderen... en schrok:
wat zou-die zeggen van d’r gezicht... waar je de onrust en de
verwachting op kon lezen?... En opeens begon ze heel druk te
redeneeren met Manuel...
— Lena, zorg dat ’k gauw wat te ete krijg, ’k mot vanavond na ’n
fergadering.. ’n heele belangrijke,... ’n propaganda-uitstap in de
achterbuurte... kan ’tonmogelijk verzuime.…
Alwèèr? dacht Lena.
— Hoe is Manuel van daag geweest... het-ie weer de beest
uitgehange?... Goed opgepast?..…. zoo,... kom dan’s hier beste
jonge... as je zoo zoet bint geweest.
? |
