| Full text |
60
kunst, d'r vroolijk te krijgen. Dàt niet. Want ze vergaf zich altijd
zelf 't eerst. Al bracht ze nog zooveel leed teweeg, ’n poosje later
was ze 't weer vergeten. Dat kwam natuurlijk door de voortdurende
spanning waarin ze leefde. Dat veranderde later vast, als ze rust
kreeg en wech was uit d'r omgeving. Maar ze kwam er niettoe,
zich los te rukken, zoolang ze zoo zenuwachtig en gejaagd bleef.
Nee, hij moest d'r ’t kwaad ’s goed onder de oogen brengen.
't Middeltje was nààr, hij wilde eigenlijk heelemaal niet kwaad op
d'r zijn, want wàt ze verkeerd deed was buiten d'r schuld. Maar
't doël, ’t groote doel: — heiligt de middelen. En na ’n poosje:
— Zeg. Hanna-lief, vertél me nu ’s, hè-je nog trek in ’n pistoléke ?
— Mi-keis op?
— Natuurlijk, echte Jode-kaas, ghoië !
— Ik mot nog ’n pistoléke, 1 lk mot nog ’n pistoléke.…
— Hier, meid. Zorgt Levie nu niet koninklijk voor je?
— Joag, kreunde ze. Als ze dàt deed was ze altijd heel blij.
En Levie wist nu niet recht, hoe-ie verder moest gaan.
— En nu weet je nog niet eens, waarom ’k dat doe, hé?
— Omdat Hanna uw lie-ieveling is, vleide ze.
— Ja natùùrliijjk, maar!.. d'r is nog ’n bizondere reden òòk.
‘tIs om je te beloonen voor die acht vertooningen in Leuven.«
Hij had ’t luchthartig willen zeggen, maar z'n keel was dichtge-
schroefd en hij meende : »Ze heeft Goddank niet gehoorde.
Maar : — Wàt zegt ghe, allez, vooruit, zij-de daar weer !?«
antwoordde ze miet hooge stem, en ’t hysterie-gilletje, dat z’n zenu-
wen kittelend op-joeg, klonk d'r weer in door.
— Hanna-lief, probeerde ie weer... waar zou die z'n manlijke
woestheid van-daan halen?... »Hanna-lief, wor’ nu ’s niet direkt
zenuwachtig …
— /k Zijn niet zenuwachtig, ’k zijn niet zenuwachtig maar ghe
ghunt me ’t eten niets. En ’n half-verstikte huil-lach schater-gilde
over ’t water.
— Nu Hannaatje, ’k zal m'n mond houen, hè? Zijn we dan weer
goeie kameraden, jonge?
— Neeë, Neeë, ghe moet zegghen wat ghe te zegghen ‘ebt.
— Nu, wees dan kalm, toe kindje-lief, wees kalm. We zijn toch
goeie vrienden? Is Levie niet je beste vriend, Vlaamsche Hanna?
Loe lievelmnann
Maar zij was losgebarsten en sniklachte door: hi-hi-hi... hi-hi-
hi-i... Dat joeg 'm ril-stuipen door z'n nerven.
— Allez, vooruit... gilde ze, hoog-gespannen... zegh wat ghe
te zegghen ‘ebt. Waarom zwijgt-de nu. Ge moet spreke, zulle ….
hi-hi-hi... hi-hi-hi-i... of ’k zal u stàmpe... hi-hi-hi-i!l En ze
probeerde d'r been op te heffen en ’m tegen z'n achterste te trap-
» . Se
pen, maar ze kon ’t niet verroeren. En d’r voeten waren met de
? |
