| Full text |
130
had, hoor! Laat ze hier komme as ze durft, die mesjoghene flod-
dermadam. Dan zal ’k d'r ’s leere, vrouwe tege manne op te zette.
Is ze bedonderd, die stinkendige rothoer! Laat ze maar oppasse,
dat d'r man niet te wete komt, dat ze ’t mit drie kerels tegelijk
houdt. Die wil meespreke... kijktoe... En die valsche komediant-
ster, mit d'r gemaakte ponem, die hoort ook bij dat rotte, vuile
kleinburgelijke zootje. Laat ze maar oppasse dat ’k niet an dr
galant fertel, mit wie ze-n’t gehouwe het, anders schopt-ie d'r
meschien nog de trappe af... Dat wil ’n vrouw opstoke... laat ze
na’ zich zelf kijke, die rottige pekelhoer…
Daar werd d’r mooie, statige Hanna dus beklad... en daar kwam
tan, wat ze al vooruit gevreesd had... d'r moest weer ruzie komen,
natuurlijk; ’t had al weer te lang geduurd naar Z'n zin... Ze moest
weer alleen thuis blijven zitten, de heele dag. En in haar altijd de
gedachte aan dat andere, dat ze nu niet meer wilde. Nù nog min-
der dan ooit. Dat kwam er nu nog bij: wat meer bewustzijn,
en ook weer meer verdriet... Wat had ze toch gedaan, wat
had ze gedaan, dat ze zoo in alles moest lijden... En op eens
kwam ’tin d'r op: dat is je straf, dat je je man gesterkt hebt in
zn kwaad, en ’m lusten hebt gegeven zonder lasten …
Met ’t hoofd in beide handen, ging ze luid-op zitten huilen. En
kleine Manuel, die op den grond had zitten spelen met ’n boek,
ging op zn teenen naast d'r staan, en probeerde 'r handen van
haar oogen te trekken.
Moetje niet huilen... Moetje stil zijn...
Dàt deed David zeer, en opeens drong ’t zenuwachtige snikken
diep tot 'm door.
Dat heb jij nou gedaan, zei die tot zich zelf. Stomme hond,
barbaar! kè-je je bloed-eigen vrouw dan niet beleefder toespreken.
Denk je misschien dat je ’n slijper voor hebt? Wat zou je
wel doen, as ’n ander d'r zoo vloekte? Zou je-’n-m niet te lijf
gaan? En waarom blijf je dan nou zoo kalm zitte? waarom doe-je
d’r nou niks an? Kijk, hoe ze-n-’t te kwaad het! ’n Prachtig
voorbeeld geef je an je oudste zoon. Denk je misschien dat ’t jou
monopòlie is, je vrouw voor al wat leelijk is uit te schelde, omdat
je met d'r getrouwd bint? Kijk dat stuk schlemiel van ’n kind d'r
nou ’s bij d'r arme trekke. Nee jonge, je mot daar niet wezen,
zij kan d’r niks an doen, hoor. Hier, bij je papaatje mot je zijn —
dië het ‘top ze geweten.…
— Kom Lene, ’t was zoo kwaad niet gemeend hoor, laat ’t nou
maar uit zijn.
En hij trok d’r aan d'r elleboog. »Zal ’k je ’s ’n bonk fertelle >
Maar ze bleef snikken.
Attenomme-God wat heb ’k gedaan, dacht David verder. Hoe
krijg ik ’t nou weer in order? Pesman, waarom treiter jij je vrouw
? |
