| Full text |
124
En was d'r nu bij hem niet veel inbeelding bij? Hij kon soms zoo
hartroerend smeken, als-ie ’n dag hard had moeten sappelen. Dan
waren z'n oogen vuurrood aan de randen, en dan vertelde hij,
eentonig klagend, van z'n zenuwen die overspannen waren in »dat
stink-pesthol«, en van evenwicht, dat d'r nu weer gemaakt moest
worden. En hij had d’r toch zoo lief ook, en vond zij ’t dan niet
mooi, dat-ie met z’n klachten bij hààr kwam. Was ’t z’n plicht
niet? O, ze moest de andere mannen kennen, dan zou ze uit andere
oogen kijken. Die geneerden zich niet om bij de eerste de beste
te gaan. Hij had d'r op de fabriek een naast 'm werke, ’n dood-
fatsoenlijke jonge, maar als ze die hoorde vertellen... nou! Zij
vertrouwde 'm echter nooit, als-ie in zoo’n toestand van liefde
sprak. Wat had z’n vermoeidheid d'r dan verder mee te maken,
en waarom kwamen z’n overspannen zenuwen d'r dan altijd bij te
pas? Als-ie d'r lief had,... goèd! Maar waarom moest zich dat dan
zòò uiten? Ze begreep niet... ze bleef altijd koud bij zulke dingen.
’n Vrouw als ijs, had-ie dikwijls gezegd. Z’n liefde duurde toch ook
nooit lang... ‘n Dag later was-ie weer onverschillig voor d’r, en
sprak bijna niet, behalve als ’n vergadering 'm had opgewonden.
Ze vreesde zoo), als ze d'r over nadacht, dat z’n liefde niet was
opgewekt door haar goedheid, want och, gewoonlijk wist-ie daar
niet. veel van... maar door z'n werk. En ze had ’t hem meer dan
eens gezegd: neem dan ’n frisch bad, dan knap je weer op. Nee,
je begrijpt me weer niet, was altijd z’n antwoord... Dat was
natuurlijk ’t vaste praatje van menschen, d’r zin willen hebben.….
Ze begreep 'm wèl, natuurlijk... Ze begreep heel goed... dat-ie
haar veel gemakkelijker vond als ’n bad... en dat zij moest dienen
voor handdoek. Ze kon zich niet vòòrstellen, dat ’n mensch ieder
oogenblik behoefte aan zulke hevige dingen had... En gesteld
nou ’s, dat ’t wèl zoo was... dan was daar immers toch nog niet
mee gezegd, dat zij altijd de lijdende partij moest zijn! En als
hij nu van tijd tot tijd zich bedwong, deed-ie dan iets meer als
zn plicht? Waarom moest zij zich altijd onderwerpen, en hij nooit ?
Bleef d'r dan nòg niet genoeg narigheid voor haar over?... Maar,
ze wist ’t zeker... d'r wàs ’n boel inbeelding bij. Andere mannen
ontzagen hun vrouw òòk wel. Hij moest nu ook maar ’s ’n beetje
rekening met haar houden. Ze zou wel probeeren ’'m aan ’t verstand
te brengen, dat ’tniet van zelf sprak, dat zij ’'m in iedere gril
ter wille moest zijn, en dat ze niet voor ’m kon klaar-staan,
wanneer ’t maar in 'm opkwam. Ze was toch geen meubel? Ze
was toch ’n vrouw, en wèl ’n echte, en dat moest hij nu maar ’s
Eeten mbesetensnBn datt namszezichtwvoor msondern ‘toog ite
brengen: ze was moeder, en ze wilde zich de meerdere voelen van
d'r kinderen. O ja, ze herinnerde zich heel best, hoe vervreemd
ze zich voelde en hoe vijandig bijna, toen ze »dat« van haar ouders
? |
