| Full text |
105
even-stuipende handen steunend: ’t zeer bleeke hoofd, met de inge-
vallen wangholten, en de slap-gladde oogleden half omlaag, en om
z'n mond bittere miserie-trek.
Wat lacht-ie vàlsch! meende Lena. En wist niet wat ze
van 'm denken moest.
— Kom Manuel, stil zijn jonge, Paatje het hoofdpijn... Zal
’k’tete mar òpscheppe, man?
— Ja... doe dat«, hoorde-ie iemand ver-af zeggen.
Van toen af zag ie alles in’n grijze nevel, en de geluiden dron-
gen vaag tot ’m door, en verward als bij ’t inslapen. Onwillig stopte
ie zich ’teten in. Hij proefde ’t niet, ’t had geen smaak. Naast 'm
zat Manuel te snappen over z'n spoorwagen, maar hij vond geen
zin in z’n woordjes. Nauwelijks had-ie ze gehoord of ze waren
weer wech, samenhang ging verloren. Hij at bijna niet, ’t lekkere
eten stond ’m tot in z’n keel. »David, wat overkomt je«? vroeg
iemand. »Ja, zeker... uitstekende,- antwoordde hij. Kort-afge-
broken, met fascineerende glinstering, tikten de lepels in de borden.
Hij dorst niet op zien. Tegenover ’m aan tafel, moest ’t zijn:
’n hevig licht, ’n helle schreeuwzon: twee krijtwitte zoek-lichten
hadden hun reflektors op ’'m gericht; ’n straatjongen stond midden
in den zomerdag met ’n spiegeltje de zon-gloed in zn schrijnende
oogen te flikker-kaatsen, hield niet op, hield niet op, en hij staarde
maar in z'n bord. Manuel babbelde voort, wat wilde-ie toch? »Ja
ja, jonge«..… nòg niet tevreden? »Natuurlijk beste jonge.…
't Eten was in eens gedaan, en hij stond op de koer te piesen.
De plee-deur achter ’'m ging krakend open, en de breede buurvrouw
zat ’r, vulde ’t hokje geheel. »A wîfke goat op voyage, eh?«... Hoe
wist ze ’t? Doet d’r niks toe. »Ja, ja Madam .… zékers« .. »Ghij 'ebt
nen langen pies, zulle meneer«. Hoe? Wat wilde ze? »Natuurlijk
Madam. Om u te diene«... »Zjuust ghelaik m’ne vengt, eh. Ghe
drinkt zekers gheire ’ne pingt« »Tonne vol Madam«. »Ghe houdt
me toch niet veur den zot, eh«. »Zékers Madam«. »O ghij smei-
rige keiskop« …
Hij slenterde naar’t park, besteeg weer’t pad naar de brug,
keek over de leuning naar omlaag of die twee lollige snuiters d'r
nog zaten.
Toen kwam’n magere man de brug opgestapt, aan z’n hand
’n hoekige korf, met kribbelende diertjes d'r in. Hij had die
man meer gezien. O, ’t was Frans, Frâänske mit de doive.…
Ja, goeie-middag. O, pràchtig weer, mòòdie beeste... Hòp! hij
smeet ze de lucht in, ze vlerkten wech... Komme die beessies
nou terug, Frans?
Even trok de nevel op, en hij bedacht: Lichtzinnige kerel,
EE
EE ie
En En Ld
ins
hd
En
Ke
the?
? |
