| Full text |
127
Tusschen licht-en-donker kwam ze thuis, en ze bracht ’n snijkoek
mee voor bij de koffie. Gekheid, je moest zoo’n mensch toch wat
te eten geven.
n Beetje lang weggebleven hè? zei ze slimmetjes tegen de werkster.
Ja, ze hebben me wat lang opgehouden. Anders ben ik altijd direkt
terug«. Ze nam d'r jongste kindje op d’r schoot, en zette zich op
n stoel bij ’t venster. Manuel zat op den grond, en at haastig van
de knoeierig geworden snijkoek.
__ Kom maar eerst even koffie drinken, als je wil, Dellefien.
— Astenbleef m'dam.
Kindje had weer op z'n vingers gekloven, en Moetje hield ’m
bij z’n polsje vast.
— Màg je niet doen stoute jonge … vies, bah!
Maar broertje ging nu met ’t andere knuisje onder z'n jurkje.
Manuel had dat ook gedaan, toen-ie klein was En zooveel moeite
had-ze gehad, om ’t ’m af te wennen! Nù zag-die er gezond uit!
De rozen lagen ’m op de wangen. Gek toch, alle twee de kinde-
ren; je hoorde wel’s van bakers, die ‘tde kinderen aanleeren,
maar nee, dat kon in dit geval niet, want zij had ’n echte zùster
gehad. Die zou zoo dom niet zijn. Dan moest ’t aangeboren wezen.
No, van haar hadden de kinderen t zéker niet. Ze zou ’t’'m wel
afwennen..… »Màg je niet doen... Kwaäje jonge … Mag me dat
doe-oen? Foei!
_— Dà ’eet ’'m dees’ achtermiddagh ook al ghedaan… vertelde
de werkster .….
— Zoo?
— Joa. ’ties zjuust g'laik m'ne bruur… dien doe-oet dat ook
as ’m kontengt ies...
— Je broer? hoe oud is die dan?
_— ’k Weet nie... zooë peuprès drij-en-twentigh zal 'm Zalm
En hijgend d'r te warme koffie slurpend en, den mond soms vol
van koek en brood vertelde Dellefien, met d'r sleepende stem:
— Joa M’ddém, dàt ies toch zoo'nen aardighe... Daar laeche
re wat mee ties ane zot mogthijmtesnelskalmn Zee MED
Ies ne schrainwerker van zne stiel... en over ennigte joare…
eet ’'m angenomme ghewest an de groote stoasse DANE Me
en als de stoasse geried was ebben z'm deur-gezongde … zee-d’t…
t was pertang nen deftighen wârkman... En toen ’eet ’n moe-oed
ghedronke.… en dé neste daegh ies 'm zat noar zn wark gheghon…
en daar ’ebbe de manne... enfin... ghe wet zoo... zoe e bietsje
ghezwânst..… Ge moet nor de pollies ghon ‘ebbe ze ghezeed.…
en ghe moet oe loate opschraive... zeedet... dan zou ’m opder-
nief wark krijghe... En toen eed ’m naar alle buriele ghewest….
Ï) Station.
? |
