| Full text |
58
Alleen aan de hoek-ronding van trottoir-goot waren ’n paar
kinderen zwijgend, lijf op lijf, aan ’t ravotten. En uit ’n kroegje
trad loom ’n zwangere feeks met schonkige schouders en kleurloos
sluik haar, half-vol pint-glas in hand.
— ’k Zal à sebiet ’s kome ’elpe, zullé!! krijschte ze. En ’t was
gedaan met de stilte.
— /t Is warm vanavond, begon Levie weer.
— Joa.
— Je zal wel honger hebben Hanna-lief.
— Zoo'n bietsje.
— Tenminste weer ’s ’n deftig antwoord. Maar nou moet je
mebdenkemdamlberennietsommemsedachtanheets nekt sner
kameraad. Wie heeft d'r hier goesting in ’n pistoléke *) met echte
Hollandsche Jode-kaas? Zie je, ze lacht weer! Ik heb d'r weer !
Krijg ’k nou de poot? Flink! En laat Levie nu ’t sakkosjke
drage. Nee, eerst ’t sakkosjke, dan ’t broodje. Geneert de juffrouw
zich niet, zoo maar op de openbare weg ?
— Dat zie-de dikwijls.” En met d'r schitterende tanden knauwde
ze gretig in ‘t barst-krakende broodje.
Levie, uitgelaten, nu ze weer aan ’t spreken was, spotte ijverig :
— Is me wat te zegge. Zoo’n gevierde kunstnares, zòo’n hoog-
vereerde ster van de eerste grootte, die knabbelt onbeschaamd
broodjes mit Jode-kaas op de open-bare weg, zoo maar uit 't
vuistje... Wat zal Makkie van Embde wel zeggen, als-ie je zoo
tegekomt? Dan is je reputasie naar de maan, maske! — En als
m'n baas me nu’stegekomt, wat dan? Hanna, Hanna. D'r eigen
reputasie stelt ze in de waagschaal. En mijn positie. Kwaje meid.
Kan je nou niet even wachten tot we in ’t park zijn? O, o,o!
EE Wat mot ’k met je aanvangen!
EE En zij d'r tegenin, met d’r schuddenden kop de woorden skan-
ER deerend::
EEE — Ik heb hònger. Ik heb hònger, Hanna eten, Hanna eten.
EE Toen verschrok Levie, want in d'r heerlijk-volle stem klonk ’n
HE huivering-wekkend hysterie-gilletje éven door. Hij was nog niet aan
t end van de narigheid, wist-ie.
Maar Hànna weer in ’n goeie stemming. ’t Eten had dr
gekalmeerd. En met militair maat-gezwaai van d'r half-gebogen
armen begon ze te fluiten:
Ie
RE
rd
ER Acht uur, zoo klinkt door alle lànden..…
Maar ’n nattig gesis tusschen d'r in glimlach gestijfde lippen, was
al wat ze kon teweegbrengen.
— Nee Hannaatje, fluiten is geen vrouwewerk. Je mag zoo
$
Ï) broodje
? |
