| Full text |
III
Maar David liep lusteloos mee, schuifelend, uit den pas, door
volgers op z’n broek getrapt. En ’n eindje verder stapte-n-ie op-zij.
Hij kon niet meer; melancholie verlamde z’n armen, z’n beenen,
Zn lenden,... maakte z’n gedachten zwaar, machteloos. Versuft
liep-ie naar huis, langs de helle danshuizen nù niët, zocht instinkt-
matig stille straten, vond in hun sombere verlatenheid z'n matte
ziel weer, en z’n wete teleurstelling in hun kille wind …
Die duistere krottenwijk, stinkend van verrotting, en van hope-
looze ellende zacht kreunend... en de galmende krante-vent.…
toe-toe-tôe-oe.., bestormd om z’n gifblaadje.. en in dat rot-
zwarte. : die lillende verbijsterde, snik-vol zingend van z’n koning …
grijze haren door den nachtwind licht bewogen .… dan waggelend
wech... steunschurkend tegen ’n muur, zwaaiend z'n dom-slappe
armen in onwijze gebaren …
En dit alles omvat door de mistklamme nacht... zwarte nacht …
demonische gruwelnacht... met dierlijken wellust, en ònder-men-
schelijke ellende in al de triestig-grauwe woningen..., waar sche-
merige lichtjes flikkerend weenden.
kh
Ls
En
En
? |
