Full text |
114
eenmaal onbeschaafd. ’t Was allemaal haar schuld. Ze had met d'r
reform-kleedje niet »bloot« uit moeten gaan. Ze had nu toch al
best kunnen weten, dat ze die halve barbaren met ’t nieuwe moest
ergeren. In ’t vervolg zou ze altijd ‘n mantel aandoen. Dan zouden
ze d'r wel met rust laten.
In ’n zeurderige stemming, verschrikt nog 'n beetje van ’t voor-
valletje, kwam ze aan ’thuis van Madam Izakson. David had d'r
uitgeduid waar ze wezen moest. 'n Oogenblik scheen ’t haar, dat
ze in ’n verkeerde straat was aangeland, ze had d’r zoo’n idée van,
en ze wou maar al weer teruggaan. Als ze nu’s bij verkeerde
menschen aanbelde, en die snauwden d'r af, dan zou ze zich nog ’s
schrikken, en dàt wist ze zeker, hoofdpijn krijgen voor den heelen
dag. Maar enfin, ze zou ’ter dan toch maar op wagen. Zoo’n end
voor niks loopen, was ook akelig, en 'n voorbijganger ’s Òm in-
lichtingen vragen, vond ze wel wat griezelig.
Ze belde dan aan, en ’t verre, kalm-teere getjinkel stelde haar
gerust: Dat was wèl ’t schelletje waar David van had gesproken.
Zoo'’n muzikaal geluidje had geen enkele bel in de heele stad. Ook
was ’t weer ‘tzelfde deftig in ’t zwart gekleede meisje, met d’r kort
schortje, smaakvol rond van onderen en gezoomd met teere kant,
dat open deed. Maar Lena kon niet begrijpen, dat d'r man op dât
meisje had kunnen schelden. Als ze wat kleiner was geweest, ZOU
zij d'r ’n allerliefst vlug poesje genoemd hebben. Ze sprak ook
geen Fransch, maar Hollandsch, met gekke keel-r’s en snoeperig-
fouten klemtoon.
— Ah, Madame Peereboòme, wilt u zoo vriendelaik zijn, van
boov’ te koöme?
Dat Fransch spreken van David was dus maar schkorem!) ge-
weest. En wat was die trap lekker zacht, en die tapijten op die
marmeren gang beneden, die je zoo helder kon zien afsteken als
je op n draaiïng van de trap stond, wat waren die deftig! Je
kreeg neiging om op de trap te gaan zitten, en met je handen den
zachten looper te aaien. Ze kon dat hier best doen, ze was hier
thuis, ze had zelf nòòit ’n anderen looper gekozen! Toch ’s éven
voelen in ’t voorbijgaan, per toeval; de meid moest d'r niks van
merken. Wat snoezig zacht, net kinderhaar... De treden kraakten,
maar ’t geluid kwam van verre, door 't tapijt gedempt. Dat was
echt rijkelui’sachtig, maar zij zou er zich best in kunnen schikken,
as ze de centen maar had. Ze vond zich rustig, en ’t was haar 'n genot
de twee trappen op te gaan, en over de leuning naar omlaag te
kijken in den marmeren korridor. Waar had ze dat meer gezien?
Ze kreeg er zoo’n zoete herinnering van,… juist, ze wasd’r:.….
op ’n plaatje in ’n Roman van Marlitt, vol van poëtisch-verliefde
jonkvrouwen met zware haarvlechten op d’r rug... Ze had als jong
5) Hier: opsnijden.
? |