| Full text |
_- ’k Geloof dat ’t den dieje ies« zei Jantje tot den magere.
Die kwam met vàstbesloten bewegingen van z’n kaarsrechte beenen,
| op David af; ’n ernstige, bijna lijdende plooi had-ie op z’n beenig,
bestoppeld gelaat. David herkende 'm terstond: Makkie van Emden
was ’t, ’n Amsterdammer die al jaren te Antwerpen woonde, en
met onverklaarbare halsstarrigheid voor volksleider speelde ; hoewel
men hem uit de Arbeiderspartij gezet had, omdat hij gelden had
verduisterd uit de afdeelingskas, die hij beheerde. In z’n anarchistische
| periode had David hem overal met schimp en spot achtervolgd;
| eens zelfs, in ’n woelige debat-vergadering, had-ie ’m, onder heerlijke
toejuiching en tot haat prikkelend gefluit »'ttype van de politieke
baantjes- en arbeiers-cente-jagers« genoemd.
B Dat schoot ’m alles tegelijk door ’t hoofd, en aangenaam was
| die ontmoeting in de koude voorjaarsregen niet.
| Maar de hoekige scheen ’m niet te herkennen, gelukkig.
— Pardon, me naam is Van Emden. Heb ’k 't genoege met
partijgenoot Peereboom te spreke?
| David klopte ’m op z'n kilnatte schouder.
— Nó, maak nou maar geen konkelefoessies, Makkie, we zijn nog
ouwe bekende, wat? Ik heb wel, net as Brammetje Kuijper, n
| zootje ouwe plunje afgelegd, maar ik ben je daarom nog niet ver-
gete. Loop je mee op, want in die pesrege.…
— Nee, ik heb geen tijd. Ik zou u graag eve gesproke hebbe.
| Makkies oogjes draaiden onrustig-geheimzinnig, onder den breeden
| rand van z’n deukhoed.
"__— Het ’t haast? vroeg David, die van ’'m àf wilde zijn.
je | — Och nee, ’t passeert niet op 'n paar uur.
Hij — Nò, weet je wàt? Kom dan van avond eve bij me. Weet je
waar ’k woon? Hier hè-je mijn adreskaartje. Zòò. Om ’n uur of acht,
ken je dan?
Makkie keek teleurgesteld, maar dat was niets als schijn, want
hij vond ‘theel plezierig, eens bij iemand uitgenoodigd te worden.
| De meeste werklieden schuwden hem. Nu wilde hij meteen van
de gelegenheid gebruik maken, en vroeg slapjes-wech :
— Wat ’k zegge wou,...zal ’k me vrouw òòk maar meebrenge ?
— Al wou je zes vrouwe meebrenge. As je d'r maar om dènkt,
dat de mijne erg jaloersch is.
Makkie wist eigenlijk niet recht, of ’t gulle antwoord dat-ie
ki | kreeg, ’n toespeling was op de Kriste-vrouw waar-die hier mee leefde,
terwijl z’n wettige echtgenoote, in Amsterdam met vier jonge
II kinderen half gebrek leed.
ii — Best, beste, zei-die gedwongen, stijf glimlachend. »Maak je
mar niet ongerust hoor. Zoo’n vaart zal ’t niet loopes. Toen gaf-
ie David ’n knokige, klamme hand, en ging met kordate stappen
wech in de regen-schemer,
? |
