| Full text |
had Marie nog niet aangeraakt, hij stond ver-en-vreemd van haar.
Toch wist-ie zich ’n echtbreker, en dàt was de lauwe angstgolf die
zich door z’n heele lijf smartend baande ’n weg, — zoo vaak de lente-
zoete-lijfsgeur van de jonge, frissche meid druppelde door z’n
herinnering en hij er zich door in droom liet wiegelen. Wat d'r
van ‘m zou worden wist-ie niet. Hij was nog even beklemd als
den eersten dag. Alleen: toen had hij zichzelf wijsgemaakt dat
zn angst was : onbestemd, — nu was hij eerlijker. Zoo had-ie zich
nog nooit gekend: Er heerschte dikwels ’n bolle lentelach in ’m,
waarop geen enkele van z’n frazes paste; waarover hij dus moest
zwijgen. Wie zou-ie ’t ook hebben toevertrouwd? Gek! Meer dan
eens was in de laatste dagen in’m opgekomen de gedachte aan
Hanna. Met z'n verstand vond-ie d’r oneerlijk, maar in Zn gevoel
leek ze zijn vertrouwen waardig. D'r zachte beeltenis zweefde
‘m voor den geest, werd telkens saamgeweven met Marie's por-
tret. Hij herinnerde zich — im de onbegrijpelijke gemoeds-stilte, die in
‘m was gedaald, herinnerde ie zich wònderveel, — zn gedachte van
‘die Zaterdagmorgen, toen-ie, uit ’t Park komende, naast d'r liep:
Zoo vreemd: die stille Jode-jongen bij die vol-katholieke meid.
Was d'r niet ’n afstand tusschen hen? Nee, afstand was ’t goeie
wòòrd niet: Belètsel. Hij begreep nu niet meer, hoe hij ’t van
zich had kunnen verkrijgen, Marie aan te raken en d'r door ’r
haar te strijken — door ’thel-blonde kristinne-haar, heel mooi om
te zien, maar toch met iets vijandigs er in; iets vijandigs, dat bléef, al
was-ie niet vroom, al had-ie maling aan alle Godsdienst. Ze was per
slot van rekening ’n »schiksche«; }) »’n frotte ghoie« had-ie d'r zelf
genoemd, voordat ’t weemoedig-vreeselijke was gebeurd. En wat
had arme Lena d'r op geantwoord? Dat ze zoo leerzaam was en
gezeggelijk en zoo helder op d'r lijf... O! ’t was om te stikken
van gejaagdheid: Mad teder zinnetje dan ’n _mystiek-voortlevenden
inhoud? Die arme Lene, die schlemielte, die moest de partij opnemen
van de blonde ghoie, die d'r tot weduwe zou maken, en d’r twee
jochies tot weezen. Hij had medelijden met d'r, hij begon plots
hooge waardeering te voelen voor d'r stille leven van tenger, gelig
jode-vrouwtje en zou wel willen knielen neer: voor d'r wondere
vraag-oogen. Maar ’t mocht niet meer, en ze was z’n vrouw niet
langer. O! wat had-ie gespot met die verschrikkelijke gedachte;
wat had-ie onnadenkend gespéeld met dat ontzachelijk-scherpe
woord: »Echtscheiding«, enkel om d'r schrik aan te jagen. Hij
had d'r niets van gemeend, maar nu was ’t geworden: wrekende
waarheid; en plots her-zag ie in verbeelding z’n gerimpeld-gele
moeder met d'r glimmend-zwarte bandeau; met opgeheven vinger
had ze ’t 'm gezegd: »Je màch Gods naam niet ijdel uitspreke,
Davidje«. Nu voelde hij zich duizelen bij ’t beseffen van t innig-
1) Ongunstige benaming voor: Kristen meid.
? |
