| Full text |
— Misschien... omdat Hangri Polak ’t niet hebbe wil, zei David
eindelijk. Hij wist dat-ie ’t heelemaal mis had.
— Nee, kraakte Van Emden. Hij glimlachte zelfbewust-matigjes.
„Nee. Wàs *t tat nog maar. Want Hangri Polak, dat is de Bond,
‚ven de Bond, dat binne Wij... Ik zal ’t je mar zegge, je komt ‘r
toch niet achter.
Vrouw Van Emden had ’t wel vooruit gewete. Ze glimlachte
bitter, en van triomf ginge d'r oogen nog wijder open.
— D'r worre geen leerlinge meer toegelate, omdat jij hier bint,
omdat ik hier bin; omdat je frouw hier is, omdat mijn wrouw
hier is, om kort te gaan: omdatte d'r te veel Hollanders, omdatte
dr te veel Jóde hier binne. Wàt zeg je nou van zòò'n aarts-fui-le
ris) esl!«
Muisstil was ’t ’n moment in ’t helder verlichte vertrekje. Allen
dachten zwijgend voor zich uit; vrouw Van Emden in fierheid;
Makkie-zelf in voldoening, taak ten einde; Leentje in angst …
Eindelijk zei deftige David in ’n stem, zwaar van verdoemende
verachting:
— En wie ès de auteur van dat misselijke, anti-semietische,
chauwinistische pamflàt?« Z'n kop ging schuin staan.
Krakend antwoordde Makkie, gevoelend dat-ie iemand voor eeuwig
aan den schandpaal nagelde:
— Dat is Krinkels, de voormalige sekkretaris van de Werkliede-
pertij, misschien ken-je ’'m nog wel van vroeger, dat bocheltje,
'n rinnegaat van de gevaarlekste soort. Maar (hij bedacht met
ongerustheid dat hij-zelf niet heelemaal zuiver op de graat was,)
late we niet langer stilstaan bij die ploert, we hebbe nog meer
te bespreke.
— Nàtuurlijk, zei met ’n pruil-mondje z’n vrouw, zich ver-
schikkend op dr stoel.
— Nou weet je zoo goed as ik, dat ’n groot deel van de »bewuste
proletariërs«, die lid van d’n Bond zijn, moete Òmkijke as je
»Chaufienist« roept. Ik wil zegge, dat d'r ’n hoop binne, die as
t op proletarisch santiment ankomt, met Krinkels en konsorte
gerust op een lijn gesteld kenne worde. Bellege zijn over ’t algemeen
nog al chaufienistisch. Daarop spekuleert die ploert nou. De Hol-
landers zijn bijna allemaal steunpilare van d'n Bond. Assie die
gehaat kan make, komt er oneenigheid, ruzje, en hij het maar
half werk om d'n A. D. B. in mekaar te trappe. Of heelemààl
geen werk, dààr wil ilk vanaf zijn.
— Zéér zéker«, beweerde, nufig artikuleerend, Mevrouw Van
Emden.
David keek met halfgeslote’ oogen voor zich. Zwakjes te ver-
moeden begon-ie, waar ’top uit zou loopen, ’t bezoek van Makkie.
’n Protestvergadereng...? Het kraakte verder:
UE
? |
