| Full text |
genog. Nooit appresjeere ze wat. Nou wil ’k niet zegge, dat ik
it dààrom zou moeten late, maar ’t lamste is, dat je hier nog op
de koop toe kans loopt, om mit de polietsie in aanrakeng te komme.
— O, wat dàt betreft, dààr hoef je niet bang voor te zijn. Ik
spreek op alle vergaderenge….
— Mijn man spereekt overal.
en nooit valle ze me lastig .…
— Intégendeel, beweerde mevrouw Van Emden, àl te behulpzaam.
en bovendien, die vergadereng is 'n vergadereng van Hol-
landers: die bemoeit zich eutsleutend mit Hollansche belange. We
zalle-’t bij de polietsie anvrage.
— ’n Offisjeele vergadering... onder bescherming van de poliet-
sie... en alle openbare machten, meende Mevrouw, » niets is veiliger I«
_— Kom Peereboom, ik zou me d’r nog ’s op bedenke. Je begrijpt,
als je definitief »nee« zegt...
— »Moeten wij ons van In ander voorzien«, vond Mevrouw.
— Nò, fooruit dan maar; ik zie datter toch niks an te doen is.
Ik Zal me mar weer’s late lijme voor ’n keer. ’k Weet tòch waar
t op uitloopt. Ondank, ondank, en nog ers: ondank. — Wanneer is 't?
— Volgende week Dinsdag.
— Hemelsche genadegheid, addenom! dan zal ’k me motte
haaste. Want ik zeg mar: Niet of goed.
— »Mijn man ook. Précies ’t zelfdes.
en als ik ’n redevoering uitspreek, ’t zij over ‘n wetenschappelijk
onderwerp, °t zij agitatorisch, ’t zij op de eerste Mei — dat rijmt …
— Je bènt me ’n dichter, lachtte Makkie beschermend.
_— Herman Gorter is d'r ’n prul tegen, vulde Mevrouw aan.
… dan mot ‘t iets zijn, waar de mensche wat an hèbbe, goed sche-
matisch opgezet, deugdelijk gedokumanteerd… in één woord: iets fijns.
Tena lachte kalm. Ze dacht aan de groote vellen folio-papier,
die David altijd vòlschreef, met ’n rondschriftpen, en waarop zij
dan voorzichtig de taalfouten verbeterde. Avond aan avond zat-ie
te pennen, groote kladderige letters, nieuwe-gidscherige zinnen van
’n bladzij lengte. Dan leerde hij alles uit zn hoofd, terwijl ie, met
z'n oogen dicht, de kamer op en neer stapte. Maar als-ie voor de
vergadering stond, was-ie alles vergete, en fantazeerde; fantazeerde
reusachtig lange frazes, die zij ademloos trachtte te volgen, maar
waarvan zij 't einde nooit kon vinden. Er wàs ook nooit ’n einde
aan, want als de spreker zoowat in ’t midden kwam, had-ie zich
door zooveel tusschenzinnetjes heengewerkt, dat-ie t begin al ’n
minuut of tien achter zich had.
_— Dan is ’t misschien ’t beste, dat wij maar òpstappe, kraakte
Makkie. Maar hij bleef doodkalm zitten.
— Bije bedonderd! Jà, ik ga nou nog zitte studeere. Blijve jullie
nog ’n beetje. … Vrouw schenk ’n koppie thee inc.
? |
