| Full text |
VERES
EE
Ke
122
— De juffrouw intresseert zich sterk voor opvoeding, legde Greta
uit. Toen tot Hanna:
— En hoe gaat 't met je aanstaande? Altijd even verliefd?
— Joa.
— En altijd even naif?
— Maar ge verstaat ’'m niet... ja maar neeë, ge verstaàt 'm niet.
— Och, hij is nog ’n beetje jong, hè? Die malle kuren gaan d'r
wel uit.
— Hed-u al ’s met ’m gediskuteerd? Nooit. Awel dan kund-u
er niet van meespreken. Hij zou u evengoed overtoighen als ‘m
mij gedoan het.
— Mij overtuigen... Greta begon scherp teschateren... ha-ha-haää !
Mij overtuigen... Wacht maar meisje, als je 'n paar jaar ouwer
bent haan Zeenteennmnousmotenens mide plooithouden
als je kunt... Weet je wat die twee afgesproken hebben, zij en
d'r aanstaande?... Ken je-n-'m?
— Meneer Vrede?
— Levie Vrede; heeft je man van ’m vertelt?
— Ja, hij moet zoo veel gesproken hebben van ’t tooneel…
— Praatjes, hij weet nog niets van ’t leven, ha-ha-haää, weet je
wat ze willen? Ze willen alleen maar met elkaar leve... je-weet-
wel... als ze kinderen verlangen... anders niet... ha-ha-haää!
Benallaehtenmemscheenmdinnsnmsideaalmtls sdatkonsdan
wist je zoo veilig-zeker, dat je man wat anders in je waardeerde,
dan ’t genot dat je ’m kon geven. Als dàt kon... dan hoefde ’n
vrouw zich nooit over te geven als ze geen verlangen had...?
— Dat zou mòòi leven zijn, zei ze zacht.
En ze keek met eerbied naar die frisch-forsche vrouw,... die
dat, dàt... nog nooit gedaan had.….
Maar Greta schaterde door, haar scherp geluid soms van ’n gil
doorspeeld: Ha-ha-haää!... O! ha-ha-haää.
— Je moest d'r mijn man ’s mee aankomen. Ha-haää!
— Levie heeft toch al’s met 'm gesproken, over ‘tzelfde... en
toen heeft uw man toch ook gezegd.
— O, gezègd, das wil ik je wel gelooven, gezegd...
— Hij vindt toch ook dat ’t 'eel ghoed zou wezen, maar dat
men niet meer kost veranderen van leefwijz’, als men zich eenmaal
aan ‘tandere gewend had.
— Nu ja, als-ie toch niet verder hoeft te gaan dan zeggen, dan
is ’t gemakkelijk zich als de heiligheid zelve voor te doen, vind je niet?
't Kwijnende, innige, was verdwenen uit Greta’s stem. Ze sprak
nu hoog, scherp, gillend soms. Niet meer was ze één met haar
kamer en d'r kleed; de heele omgeving scheen ’n belachelijke
aanstellerij ; zij-zelf ’n dissonnant, die de fijn-voelende Lena joeg
’n koude rilling over ’t lijf.
? |
