| Full text |
De twee bleven niet lang. Er hing ’n atmosfeer van kille onge-
zelligheid in de kamer. David was niet aan de gang te brengen,
zei niets als »jag of »nee«. Lena sprak heelemaal geen woord.
Levie vond ’tstuitend, altijd maar alleen te redeneeren, Hanna
geeuwde …
Bij ’t weggaan namen ze David even apart.
— Zeg Peereboom, je moet dat je vrouw niet ààndoen, Ik dacht
dat alles weer in orde was tusschen jullie.
— De zaak ís inderdaad opgelost.
— Maar veur à is niks ’eiligh, eh?
— ’n Spotter bin ’k. Da ’s waar. Mààr, ìk zeg de waarheid aan
iederéén.
— Kom Peereboom, laat je vrouw nou ’s ’n beetje tot d'r zelf komen.
— Maak je mar niet ongerust, hoor. Tussche ons is geen speld
te steke. Je weet ’k heb ’t al 's meer gezegd : Dùizend kwaliteite.…
— Als je dàt maar in t oog houdt. Onder ons gezegd en ge-
zwegen: ze heeft al zooveel te verduren gehad. Jij was me in de
laatste tijd ’t mannetje wèl.
— Haal jij je maar geen zorg in ‘t hoofd, hoor. Alles zal veranderen…
Waar kwamen toch vanavond al z'n dubbelzinnige antwoorden
vandaan ?
Toen ze samen naar bed gingen, legde David z'n hoofd op d'r
Schoudemnollenembenen
— Is’t weer in orde tusschen ons, man?
— Lene, Lene.…
— Wat ril je, David. Mankeert je soms wat? Hè-je-n-'t koud? Kom-
mier vent, zal ’k je warreme. En ze trok z’n hoofd op d'r borst.
— Lene... ’k bin bang... zoofeel ferdriet.…
— Alles is weer in orde hoor! Maak je mar niet ongerust.
Kort daarop sliep ie in. Lena had d'r smalle handjes om z’n kop
gelegd, en voelde ’tzware blok met d'r adem gaan: op en neer.
Ze bleef nog lang wakker. D'r verbeelding was in stille aktie.
Zeer levend bewogen zich d’r goeie vrienden voor d’r oogen….
Die Sam was d’r nou gelukkig aan toe. Wat zòu die blij zijn.
Ze hoorde kleine Manuel rustig z’n adem uitblazen. Over twee
jaar ging-die ÒÒk naar school. Ze had zoo’n idée dat d’r nog’s
iets goeds uit 'm zou groeien. Hij had zoo’n wakker kopje!
Op d'r borst lag David. Z'n zwart-glanzend haar stak scherp af
tegen d'r blanke nachtpon. D'r fluweelen weemoed-oogen waakten
stil boven ’m.
Door ’t geopende venster woei de zwoele nachte-lucht. De straat
geluidloos. ’n Wei-aroma vervulde de slaapkamer, waar drie í
menschen naarstig ademden. Lene's zeer groote, donker-flon- |
kerende oogen leefden er alleen, vol zachte zorg. |
D88 ij
? |
