| Full text |
16
hij begint zich meer en meer aan ’tnieuwe leven te wennen;
'tsarren hangt ’m de keel uit, hij is ’s avonds opgewekt... nou dan
komt de rest ook wel in orde. Ze nam zich voor, goed voor 'm te zor-
gen, en ‘savonds aan tafel begon ze, hoewel heel schuchter, nu en
dan te spreken over de kinderen: »Weet je wat Manuel gezegd
het? As-ie groot is, mot-ie net zoo’n das hebbe as Pa; en zoo’n
stok ook.« Maar gewoonlijk zei-die niet veel meer dan: »Ja« of
»zoo«. Haar beviel de nieuwe manier van leven uitstekend. Ze
was overdag veel kalmer dan vroeger, ze peinsde en sufte niet
meer zoo dikwijls, en toen de meid d'r eenmaal was, had ze niet
meer noodig zich erg in te spannen, en werd van zelf vroolijker.
Wat ’n idée toch van David. Bijna geen woord tegen d'r spreken,
en toch zoo goed voor d'r zijn. Wat zou dat in hebben? Zou-die
verzoening willen? Maar waarom gaf-ie ’r dan geen antwoord, als
ze ’'m toesprak? Soms voelde ze zich beschaamd bij al z'n attenties.
Zij had de boel toch eigenlijk aan de gang gebracht, en hem veel
verdriet gedaan. Zij had liever gewild, dat-ie van tijd tot tijd
maar ’s flink aan ’t razen ging. Dat zou ’m lucht geven. Dat stille,
goedmoedige, was ze niet van ’'m gewend, en bedremmeld stond
ze toe te zien, als-ie ‘savonds wat meebracht. D'r hart was goed
OMEN Zee Senn NEN REEENE IP AIet van meent komtrmermet
toe.« Maar ze was bang ’m kwaad te maken. Zoo hield ze d'r
mond dan ook maar, als-ie d'r jochie ’n stukje »zammel« gaf
»omdat-ie tóch z’n heele leven geen grasvreter zou blijven«. Maar
dàt kostte d'r moeite, want ze kon niet hebben dat ’t ventje dat
branderige goedje at, waar die maar zenuwachtig van werd, de
dokter had ’t zelf gezegd.
Marie, de nieuwe meid, was nog jong. Achtien jaar zei ze. Nu,
ze zag d'r in ieder geval heel wat ouwer uit! Ze was veel frisscher
van gelaatskleur dan de meeste andere meiden hier, ze had rooie
wangen, helder-blauwe oogen, en lichtblond haar. Ze kwam ’s mor-
gens altijd stipt om acht uur, en ’n vrijer, daar deed ze niet aan.
Daar was ze altijd nog »jonk«genoeg voor, legde ze uit. En ze
wou »’nen deftighen jonge« hebben. Wèl ging ze dikwijls naar de
danshuizen, en dat was d'r eenigste genot. Dàâänse, neeë zulle,
daar kost ze niet boiten«. En toen Leen d’r vroeg, of daar dan
geen gemeene dingen gebeurden, begon ze te lachen. Ze begreep
niet, wat. dit im stals nuen dan s flink in de ronde te draaien.
Met jonges danste ze zelden. Alleen op Zondagavond wèl ’s... »maar
gewòònlijk met d’r vriendin. Als d'r ’n piano-orgeltje in de straat
kwam, vloog ze naar beneden, »schaarde« de eerste de beste meid
>bij heuren nek«, en ’n oogenblik later zag je de twee wiegelend
draaien, en de stijf geworden rokken zwierden om hun heen als
’n paar vleugels.
Ze hield veel van kinderen, en als de kleine ’ savonds niet wou
? |
