| Full text |
beetje met me... u begrê-êpt, jonge kerels, en dat maakt iemand
nmbeetjemmoeitn:
— Ze make ’t toch niet zoo erreg hè, die onbeschofte rekels ?
— Nee, soo erregìs’t niet, mar moei wor je d'r wel fan. Nou
dan kan’k d’r smorreges niet àl te goed uet, en ’t hoeft òök niet.
Is u d'r nou achter >
— Uitstekend.
— Maar foor de rest! Niks geen klage hoor! ’k Haal d'r me
korssie droug broud wel uet. ’t Saakie dat loupt, siet u, soo lang-
sam-an gaat ’tan’t rrrolle. Sal ik u’s wat segge? Ofer 'n jaar, hé ?
— Nou?
— Dan schê-êt’k op de »Staat«. En Kuyper Abrraham, die
mê-ên me broud ontnam, — dat rê-êmt — die krijgt 'n kissie segare
fan me gestuurd, mit klappertjes d'r in... Pang!... Dat hebbe
die verrekte sosjaal-demokrrate gedaan! Heere fergeef se, se weïte
nie-beter.…. hê-hê-hê... dat is de »wrraak fan ’n spoorwegslaafe,
— Jij bint ’'n ouwe moppetapper.
— Oòk ’s op se tijd, gesel Peereboom, òòk’s op se tijd.…
David wist niet: waar-ie met z'n dag naar toe moest. Gek! an-
ders was-ie voortdurend aan ’t morren, omdat-ie geen gelegenheid
had ’s flink te studeeren. Nu had-ie ’s ’n paar dagen vrij, gedwòn-
gen vrij, maar hij had toch niets omhanden — en nu voelde ie
zich te belabberd om ’n boek op te slaan. Drenzerig slenterde ie
t park in. ’t Juichte er van bijna-volle zomerbloei. 't Was d'r
nog eenzaam. Hier en daar zag je ’n net-gekleed meneertje, wellicht
’n kantoorklerk, op ’n bank zitten. Over ’t pad dat beneden langs
den vijverkant voerde, liep ’n kort pastoortje heen en weer, met
langzame veerkrachtige pasjes van zn gegespte schoenen. De
doffe soetaan hing bijna onbeweeglijk om z'n dik lijf; ’n breede
sjerp met zwarte franje gaf den gezwollen buik aan; ’t lichaam
verder zonder eenige bocht; z'n kop was bloot, en in ’t midden
scheen de tonsuur als ’n wit muntstuk; de breede Jezuïtehoed
hield-ie in z’n linkerhand, en met zn rechter droeg ie nin rijk
glansleer gebonden brevier; ’n groen-zijden koortje hing uit de
glinster-gulden snede; z'n dikke lippen vormden ’n ronding, zoo
iets als de sluitspier van ’n darmkanaal; nauwelijks bewogen zes;
maar de bleeke, door baardstoppels zwart geärceerde wangen tril-
den voortdurend in gebeds-prevelen.
David nam ’t stijgende pad dat naar de hooge hangbrug voerde.
Op't grasveld aan z'n rechterhand speelden ’n paar honden. De
spitse snoeten geopend, de dunne roze tongen lillend gespreid over
de hel-witte tanden, met dampende bekken en gloeiende oogen
CE
EE
ee En Ne
En TEE
ee
EEE
5
Es
EE
ann
ze
EEE
En
EE
Ee Er
? |
