| Full text |
25 B Ee
EE
116
ware verband tusschen de vroom gezegde spreuk van z'n moe-
der; en z'n hoonend dreigement dat zich nu op ’m kwam schrik-
kelijk wreken, als ’n in zn graf-rust schennend gestoord skelet.
Ol Wat d'r ook met ’m zou gebeuren verder, al zag-ie Marie
nooit weer; z'n straf had ie al ondergaan, onderging-ie nog da-
gelijks. Zn leven was één marteling. Nooit was-ie zich zoo bewust
geweest van alles wat d'r in ’m gebeurde. Met z’n gevoelens had-ie
gesold en geschertst. Z'n socialisme had-ie beklad; nee, hij was
geen socialist meer. Hij kón t niet meer zijn; hij was er te zwak
voor en te slecht. ’t Zat 'm niet inde geleerdheid, werd-ie nu
gewaar, niet in de citaten, niet in de frazes; ’t zat ’m in ’t ijl-ware
gevoel. En wat-ie eerst voor > flauw-anarchistische machtspreuk
had gehouden, dat bleek ’m nu juist: »t Is ’n eer socialist te zijns.
Nooit had-ie dat beseft, zelfs niet toen-ie in Amsterdam geest
driftig werkte in »de Partij. En nu t’m werd zeer klaar, nu
was t— te laat. Hij verlòor ’t voorrecht, op 't moment dat-ie ’t
ging waardeeren.
En niet alleen dit eene voorrecht. Nu hij, in heilig-stil ramp-
vòòrvoelen, zoo onmeedoogend recht-sprak over zich zelf, begon-ie
veel moois te begrijpen — dat-ie nooit zou weerzien latenmZoorde
heerelijke grootschheid van 'n Gothische kerk. Toen hij nog zon-
der zorg ronddwaalde door de stad, had-ie geen oog voor plech-
tige gebouwen. Maar nu!... uren kon-ie op de Groenplaats zitten,
om te blikken naar de slanke spitsebogen van de Kathedraal; ’n warme
rust kwam bij momenten over 'm, de gewaarwording of 'n zware
deken ’m dekte, door-sidderd van plechtig ontzach; hij voelde dat
die hooge tempelbouw nog meer zou loslaten van z’n zwaar-rui-
schende geheimenissen, als hij er zich maar in wilde verdiepen. Maar
dàt juist kon-ie niet. Hij was angstig, hij was gejaagd, en moest
weer wech, — voort, vòòrt!: Nooit, nooit zou-ie ze weervinden, die
diepe gewetensrust die hij nu zoo smeekend verlangde... En ’t zwaar-
prachtige intérieur van 'n kerk, ’t goddelijke tonen der orgel-
golven, ’t heldere koraal der witte knapen, ’t geheimzinnige buigen
der priesters in d'r blanke kanten voor ’t schitterende outer met
zn flikkerende keersen..…. ’tleefde in 'm dòôr nu, en bracht ’m
drang tot begrijpen en doorvoelen. * Onbevredigd stilstaan voor
t bemelsche Onbegrepene, met *t bewustzijn dat 't was: toegankelijk —
dat werd smartevol genot, maar ’t bräk, brak onmiddellijk ; want
hij wilde verder— en kòn niet. Dan vroeg hij zich peinzend af:
„Heb ik misschien gezondigd met m’n verstand? Heb ilk misschien
misbruik gemaakt van m'n denkvermogen«? En z’n inwendige
stem bracht hem verpletterende woorden voor zn aanvankelijk
vaag bewustzijn: »Ja, ja David, je hebt je innerlijk leven met
aangeleerde frazes overdònderd, je hebt ’t miskend — vergeten« …
En nu wilde-ie zich wel keeren tot zich zelf, in ’t groote besef dat
? |
