Full text |
op ’n mooie zomersche dag, als je geen raad weet met je tijd …
Hij zou er zich’srecht voor neerzetten. Zoo, Nou 's na-gaan.
Maar lang dacht-ie niet. Hij had ’n oplossing gevonden: 't wa-
ren twee mede-minnaars; héél mooi gevonden ;... vooruit, nou
verder! Ze hadden waarschijnlijk ruzie gekregen over die meid,
en toen ’sflink geklopt. Nou, en daarna; hadden ze d'r ’n bor-
reltje op gelegd, ’n droppel, ’n dikkop .… hi-hi-hí... en toen nog
een, en in d’r bezopenheid hadde ze mekaar gevonden, waren ge-
zwore kamerade geworre,... nou, en toen hadden ze de meid
broederlijk gedeeld. God, voor wat zou je d'r ook eigenlijk om
bakkeleie, hè?... Ieder an ’n kant, dan hinder je mekaar niet, en
je hebt tòch alle-twee lol... En nu zaten ze mekaar toe te knik-
ken: ze verknèuterden zich, de twee oolijkerds, omdat ze zoo’n
mòòie oplossing hadden gevonden. —
Toch eigenlijk niet de moeite waard, er van te schrikken. IE
Was zoo logisch als wat! Maar iedere dag kreeg je zoo iets toch
niet te zien, dat was òòk al weer waar. t Kon in ieder geval wel
’s te pas komme, in ’n gesprek mit ’n kameraad. Zie je, zou ie ’m
zeggen, dat is nou eigenlijk de nacht, die nog voortduurt, in de
dag; de duisternis, die z’n schaduw nog werpt in ’t licht. Dat was
een. En ten tweede: ’t symbool van de geraffineerde wellust, de
ten top gedreven geilheid. Die twee vragen niks als vleesch. lemand
die ’n heele meid noodig het, die wil d’r tenminste nog ’n mensch,
’n individu, bij hebbe. Maar die, die vrage niet, of d'r soms nog ’n
ander mèe geniet. Enkel genot wensche ze: Ziel gaat hun niet an.
En ze gunne d'r ’n ander graag ’n stukje van, zoo as je an ’n
friend die toefallig ’s bij je oploopt zegt: »Eet mees.
Ja,ja, waar ’n mensch zich al niet mee bezighoudt as zn fer-
steller an ’t looie is. Wat ’n daggie zou me dat geve! Nou was 't
pas tien uur, en nou had-ie al meer ondervonden, als anders in ’n
heele week. Kwam d’r dan nooit ’n eind aan zoo’n dage
Wat moest-ie beginne. Als-ie anders tusschen twaalf en eene
zoo ’s ’n kwartiertje in ’t park liep, dan speet ’t 'm altijd, als ie
d'r uit moest. Nu kon-ie uren en uren blijven, en hij had dr
geen zin in. Hij zag d'r tegen òp. Alles leek 'm doodsch en akelig
eentonig. Denken? Over wat? Denke is heel mooi, maar d'r mot
’n oorzaak zijn, iets waar je je mee bezig houdt. En zelfs dân nog …
wat gàf ’t per slot van rekening? Hij had hier in Antwerpen toch
al heel veel, ’n hòòp gedacht. De mooiste denkbeelden had-ie
gekregen : de menschen had-ie ferafgood. En toen-ie naar ze toe
wou gaan, om met ze mee te leven hun heerlijk-schijnende joviale
leven toen had-ie z'n kop gestooten aan de werkelijkheid ; hij had
zich alles veel te mooi voorgesteld bleek ’m, en ’t gemoed vol
walging was-ie naar huis gegaan. Had 't iets uitgewerkt, ... iets
anders als teleurstelling ?
? |