| Full text |
— Dà’s ’n ghemeine kerel, konkludeerde Frâns. »>Allé Zjos, we
ghoan oek ’s zien. Salu, zulle, ’n ghoeien dagh an auwen boas.«
En samen met David ging-ie ’t kroegje uit. »Allé Daviedsje,
bon amusement, zulle. Rond drie uren zain ’kik in ’t park
mit m'ne doive. Als she misschiens ghoesting 'eet..…”
David wilde verder gaan, maar opeens ’n inval krijgend, keerde
ie zich nog ’s om: Zeg Frans, die daar achter d'n toog,‚dat was
USANZAUISILe ne
— Vaneighe. Voor wat wilde dat wete?
— Och zoo maar. Tot ziens, hoor. Als ’k Maandag niet aan 't
werk kan gaan, zoek ’k me ’n andere baas.
— Rond twee uren ’n ’t Park, zulle.
Terwijl David, telkens boeren latend van 't hem ongewone bier,
naar huis wandelde langs de schutting van de fabriek, die met
allerlei onhandige poppetjes en vuile woorden beklad was; en de
onderste verdieping, door de snel verspringende latjes-kieren
tril-schemerig zag; was de herinnering aan de massale ghoíi als 'n
donkere slagschaduw op z’n voelen gevallen. Hij zag 'm weer staan,
zoo als ie met z’n reuzig lijf ’t lage lokaaltje beheerscht, opgevuld,
had en z’n hoorders geïmponeerd door z’n venijnig-onbeschofte, en
toch gemoedelijke taal, en z'n onvolkomen, toch zwàre handbe-
wegingen. Zonder zich te haasten redeneerde íe door, RER<O nme
niet schelen of ie je door z’n herhalingen verveelde of met zn
kastijdende scheldwoorden misselijk maakte, en niemand dacht er
aan, ’m in de rede te vallen. Als ie ’t noodig vond, dat je wat
zei, dan waarschuwde hij je wel. Hij gaf zich zelfs niet de moeite
Vlaamsch te spreken. Wie z’n plat-Amsterdamsch niet verstond,
die moest ’t zelf maar weten. Hij, David, sprak nou toch vrij goed
Vlaamsch. Waarom verstonden de menschen hèm niet? Die Janse,
die bleef zich zelf; zonder zich te zjeneeren, deed-ie waar-ie zin in
had. ’*tWijf achter de toonbank maakte ’m wellustig, — goed ; waar
dreigen broer bij was, pakte ie d'r overal beet. En niet driftig …
God nee, op z'n duizend gemakke. Waar lag dat nu toch aan,
dat die vent precies dee’, wat-ie wilde? Kijk, daar ging-ie weer,
zwaar en groot, alsof de heele straat van hem was. David voelde
zich erg nietig. ’t Ouwe gevoel van: »Was ’k toch in hemels-
naam maar ’n endje grooter«, dat z’n jongestijd beheerscht had,
kwam nu weer teemerig in ’m op, en dat maakte ’m opeens
zwaarmoedig. »Waarom ben ’k toch zoo’n petietig Joodje, zoo'n
bedonderd klein kereltje« ? drensde ’t in ’m. Waarom is die vent
de bààs, waar-die komt, en waarom laat ìk me direkt door anderen
overbluffen? Och, och, wat was dat toch ’n akelig leven; om
Altijd te kniezen. Om nooit ’s ergens plezier van te hebben.
In ’n akelige stemming kwam-die thuis. En toen begon 't ver-
velend geseur van den werkman die jaren achtereen op ’n bepaald
? |
