| Full text |
20
— Daarom geloof ik, dat ’t onze plicht is, onze plicht, versta
me welks:
— Ja, u moet mijn Man goed begrijpen.
om op staande voet, als Hollander-zijnde, te protesteere,
en die Jodevervolging, want dààr komt ‘t toch maar op neer, in
de geboorte te smoren. Je weet natuurlek wel, ilk zou hààst zegge:
evegoed as ik, dat ik voor me Jood-zijn geen soe geef; ilk beschóuw
me-zelf niet meer as Jood...
— O neen, mijn Man is van zeer moddèrne begrippen.
maar zóó iets, mòet iedereen verderwelijk achte voor de
organiezaatsie, Ik heb d'r op staande voet mit Loewie Roméo, de
bondsbestuurder, ’n spesjaal vriend van me, over gekonféreerd, en
nu lijk jij, (met vooruitgestoken mageren vinger) ons de angeweze
persoon, de rait man in de rait plees, om in ’n vergadering, die
we gaan belegge, as afgewaardegde van de te Antwerpen woon-
àchtige Hollanders, over dit onderwerp, ’t woord te foeres.
Makkie rees op, snoot voorzichtig z'n neus; daarna ging-ie met
handen in zakken en vooruitgestoken beenen zitten.
t Was ’r. Langzaam had-ie ’t voelen aankomen, in Makkie’s
plechtig-krakende uiteenzettingen, weifelend had-ie ’t geloofd; nòg
nader was 't gekomen, en nu had ’t ’m plots en vol bereikt... »Over
dit onderwerp ’t woord foere...« of hij wilde? Addenom of-ie
wilde! Zich nu kalm houe, zich bedwinge, maken dat niet ieder
lillend trekje van zn gloeiend gelaat verried z’n begeerte... z’n
knagende begeerte, die hij nog wilde verbergen. Gesméékt moest
ie worde... gesmeekt. Als later de laster kwam, — ieder volks-
leider wordt belasterd — en ’t verwijt, dat-ie ’t prestige van de
partij te grabbel gooide, door als spreker op te treden, terwijl
ie vroeger ’n gemeene relletjes-verwekker was... as ze ’m dat
verwete, den moest hij rustig en waardig kunne zegge: »Vrinde,
tes jullie eige schuld... jullie zijn me komme bidde en soebatte.
Ik heb eerst niet gewild... jullie motte *t nu maar zelf wete, en
mijn asjeblieft geen verwijte naar ’t hoofd slingere. Dus:
— k Denk ’r niet an, zei-die droog, — schouderophalend. »’k Zoù
je bedankes.
Makkie wierp ’n snelle blik op z’n vrouw, die, met groote oogen,
staarde ontzet voor zich uit. Lena, teleurgesteld, verbaasd, leunde
achterover in d'r stoel. Slap liet ze d'r armen langs ’t lijf hangen.
— De rede van je weigering? vroeg Mak. »Je vat, ik moet
verslag doen van me zending. Ik moet kenne zegge, waaròm je
t niet doet. Ze rekene d’r allemaal op. Ik had ze vast en zeker
beloofd, dat ik ’t klaar zou spele.
— /k Zou je bedanke, om mijn keel kapot te schreeuwe, en dan
nog ondank te oogste op de koop toe. Ik ken ze hier in Antwerrepe
EEEN
EEE
EEn
Eet
2
DEE
oe
EET:
ne ae:
? |
