| Full text |
heid voelde hij telkens nader komen.…
d'r borsten stonden bol onder ’t hemd,.…
zoo langzaam? De onderrok viel.…
Ennn
CL NER OU nog
LO
d'r armen waren bloot,
waatom
was ze toch
gelukkig! ’n broek had ze niet
en daar kwam ze lachend, met op-
geheven hoofd, ongegeneerd naar ’m toe, spiernaakt …
en d'r
gloeiende zware lijf, wierp ze op z'n schoot, en d'r volle warme
armen om zn hals, en d'r borsten waren aan z’n mond en hij
zoende ze... voorzichtig... Dan sloeg ie z’n handen om d’r gloeiende
’n Woeste bloedstroom golfde
lenden….
hu! wat was ze zwaar .…
naar z’n hoofd, en zn blik was omsluierd.
en dan wist-ie niet meer wat d'r met ’'m gebeurde ….
z'n slapen klopten ….
Fel-bewogen waren z'n zwaar te verduwen droomen... hij liep in
zn hemd de straat op, en griste in ’n hoop paardevuil, en teekende
zich ’n puntbaardje met z’n stinkende vingers, en hij vluchtte wech
voor Lena, die in de verte aankwam; hij liep, liep... van ’n steile
helling af; of hij zoende ’t bekroesbaarde gelaat van d’n wijn-lachen-
den beeldhouwer, en Levie vroeg:
dan zei hij: »Bìje soms jaloers? Je weet nog niks van ’t leven.
Je bent nog niet droog achter je ooren». En zoen op zoen gaf-ie
tot de beeldhouwer ging loopen, en hij ’m
kussend achterna, deuren opentrappend, licht-springend over kroeg-
tafels... Eindelijk kreeg ie ’m te pakken... »Zoo, nou hèb ’k je,
op ’t baardgelaa
lieveling, nou h
ontwaak-schok...
rare
òu |
en stijve beenen.…
oogleden waren lood-zwaar. Langzaam-aan kwam wat meer bewust-
Se
je ook« …
»Wat doe-je daar Peereboom ?«
verdoofd .….
. hevige omarming en duizelende
Wakker werd-ie weer, met pijn in de heupen
naar lucht-happend,.…
en zn
zijn... hij voelde dat-ie zich moest rekken... hé ja, heelemaal
lang-uit.… dat luchtte op.….…; en merkte dan plots dat-ie lag in
Zn eigen warm-slijmige zaadvocht.…. Hij griende van schaamte
voor zich-zelf.. en zei in nijdigen opstand: »’tIs alweer zoo, die
Godverdommesche schande…
loomheid vreesde ie, Lena naast ’m wakker te maken.…
mogelijk, liggen, in de hoop dat ’t gedurende den
kalm, zoo smal
nacht wel weer
’m weer... en
smeerlap, schandbrok!« En in z’n
bleef
en
op zou drogen... dan pakte de zware ronk-dommel
àl te spoedig rammelde ’t wreede wekkertje ’m
of ’tlaken onder ’m al
wakker... Z'n eerste beweging:
was opgedroogd.
voelen
Huiverig en onhandig stond-ie dan op; de morgen was ’m kil,
t buitenlicht valsch. Met linksch geklink-klank van potten en pan-
nen zette hij zich koffie, en ging neerslachtig, kouwelijk de straat
op. In den spiegel had-ie z’n hoofd gezien: bleek, met lange
streepen van neus tot mondhoeken, ingevallen wangen, en kringen
om de oogen, flets, slap…
en dat spoke-gezicht zweefde 'm nu
urenlang voor den geest. Dat kwàm d’r van! Hij was ziek, vreese-
? |
