| Full text |
52
schikking, en tòch was ’t’m bestendig klaar bewust: dat-ie voor
haar was geboren. En zonder zich in beschouwingen over die tegen-
spraak te verdiepen, werkte-ie voort, zonder rust, met al de energie
van zn kracht-gloeiende, taaie Jode-lijf. Hij voelde zich door ’n
dankbaar lachje van z’n Vlaamsche Hanna in staat bergen voor
d'r te verzetten. Stoorde er zich niet aan, als ze wel eens scham-
perde om zn ijver. En prees zich zonder weerga gelukkig, voor de
taak gesteld te zijn, zoo innig-schoon ‘n vrouw te brengen tot kennis
van d'r heilige zelf.
+ Heen en weer slenteren begon ’mte vervelen, en hij dacht:
‚Nu zal ze wel klaar zijn«. Maar voordat-ie ’t smalle artiesten-
gangetje instapte, keek-ie nog s rond over ’t duistere pleintje, en
weemoed om de vele avonden die hij hier had doorgebracht, wach-
tend en schilderend in de barre winterkou, in sneeuw of mist of
regen of hagel; angst-volle, blij-huilende weemoed pakte 'm: Hij
had op dit pleintje zooveel geleden, zooveel verbracht van z'n
kostelijken tijd. Innerlijk griende ie, nu ie ’t ging verlaten.
D'r kleedkamer was gesloten en hij klopte zacht aan.
— Zij-de-gij 't Jeanneke?
— Nee, ik ben t Madame: Louis. Is er belet ?
— Niemand bij u?
— Heelemaal alleen.
De deur ging open, en in ’t helder verlichte hokje, met z’n spie-
gels, verfpotjes, rozige poederdotten en verspreide kleeren, stond
in d'r onderrok, zonder korset, de vette armen en de smijige borst
bloot, de oude aktrice.
__ Tiens! is u hier Madame? Ik dacht dat u niet meespeelde.
_— ’k Heb d'n rol opgenomen van Madame Vervlietere. ’n Heel
werkske geweest, zulle. Enkel de zjenneroale repetiese meegemaakt.
B Zoormzoorisze zieke
‚— Nou, da ’s naar venant wat ge ziek noemt.« De aktrice zat
op de kleedtafel, d'r voeten op Levie ’s stoel en reeg, voorover-
gebogen d'r laarzen toe. 't Laag uitgesneden hemd viel half van
d'r schouders. Onder de oksels pluimden zwarte haarbosjes. »Zal
k u ’s wat zegghen. Maar ghe moet er niet over klappen, zulle ?
Ze is ‘euren »bon-amic kwijt, en ’t îs da’ mee dat ze zich ziek
houdt.
— Wat zegt u, haar »bon-ami«? Ik dacht dat ze zoo goed
met d'r man leefde. Als je die twee op de straat ziet loopen, ge-
armd en verliefd... zou je toch nooit zeggen... nee, dààr hoor ’k
van op. Enis ’t bekend wie die gelukkige derde was«? Levie voelde
dat-ie gemaakt sprak. ’t Verdroot 'm, maar hij kon d'r niets aan
doen. Tegenover die ongegeneerde, halfnaakte aktrice bleef-ie zich
zelf nooit. De gemaakte gebaren van't vette mensch dwongen
hem ’n geaffecteerden toon op. De dame was op den grond ge-
? |
