| Full text |
152
je lust in alles, en dan he-je d'r ook beste gelegenheid foor. Laat
alles nou maar loopen, later haal je je schade dubbeld in.
Dat nam niet weg, dat-ie heel dikwijls met vràchten boeken
thuis kwam. Maar hij zag d'r niet verder naar om, wierp ze non-
chalant op de schoorsteen-mantel, of zette ze, als ze in prachtband
waren, in de kast achter de glazen deuren. Den sleutel stak-ie in
Zn zak, maar als Lena toevallig niet in de kamer was, liet-ie ’m
eerst op den grond vallen en streek lucifers aan, om ’m te zoeken,
met zn rechterhand over ’t zeil strijkend:
— Manuel, kom ’s hier beste jonge, help jij je fader ’s zoeke
na’ de sleutel fan de boekekast...« Was er in de kast geen plaats
meer, dan gaf-ie ’n paar oude boeken aan z’n »oudste zoon« om
d'r mee te spelen. En *t ging Lena dikwijls aan ’t hart, te moeten
aanzien dat d’r jochie ’n duur werk heelemaal aan stukken scheurde,
of met ’n potloodje bekrabbelde.
Want geld voor ’t huishouden kreeg ze bijna niet. Hij hield dr
krap, en meer dan eens wist ze niet hoe van den eenen dag op
den anderen te komen. Geld bij-vragen deed ze zoo weinig moge-
lijk. Ze had d’r altijd ’n eer in gesteld met weinig rond te komen,
maar nù vooral. Ze begreep wel, dat hij veel liever had dat ze
‘m om meer kwam bedelen, om ’t d'r sarrend te weigeren, en dan
op hoogen toon te vragen waar ze »in hemelsnaam al dat gald
liet...« en die vernedering vermeed ze zooveel mogelijk. Zelfs had
ze van Hanna twintig frank geleend. Die was d'r direkt toe bereìd
toen ze wist hoe de zaken stonden.
Van tijd tot tijd kwamen er kwitanties van boeken aan de deur,
en zij wist wel dat ie ’r daarmee wilde plagen, en betaalde ze
nooit. In ’t begin was ’t wel eens tot ’n uitbarsting gekomen. Als
hij hoorde dat ’n rekening onbetaald was gebleven, speelde-ie
‚savonds op: »ze maakte ’n Godverdòmme tot schande bij een
van de grootste boeke-leveranciers, bij een fan de fijnste librairies
fan de heele stad...« en als ze ’n looper had afgescheept met: » Ja,
daar weet ’k niks van, moet u maar ’s terugkomen as m’neèr
thuis is...« wachtte ze onder hevige hartkloppingen den avond af,
en d'r onrust was nog grooter dan gewoonlijk. Als de man pas
de deur had dicht geslagen, voelde ze knagend berouw en had
J
neiging 'm terug te roepen, en ‘m te zeggen..…: »Laad u nog ’s
zien, als u wil... ja, nou herinner ik me toch, dat m’n man er
van gesproken heeft...« Maar dàt deed ze nooit. Ook bleven de
uitbarstingen die d’r lucht gaven, al spoedig weg. Dat drukte dr
echter nog meer, maakte d’r nòg angstiger, want ze vreesde dat
David ’r nu opeens zou verlaten, en zag in Zn stilte ’t bewijs, dat-ie
op een of andere manier uitspanning had gevonden of misschien
aan de drank was gegaan. En dat idée knaagde in haar, verwij-
tend, en op ’t gevaar af ’n uitbrander te krijgen, zei ze ’m maar:
? |
