| Full text |
— Of ’k ’t versta? Als Levie jòu zoo goed verstond, als ik die
schuene bonk.…
— Zûlde nu eindelijk daar ’s van zwijge, eh onbeschofterik?
— Nò, ik bin d’r niet kwaad om. Ik kon d'r wel tege. Ken je
soms nog meer van dat goedje?
— Neeé.
— Meissie, meissie wat bin jij gauw op je teene getrapt... Nò,
over wat anders. Kom jij van avond bij ons ete? Mit Levie
natuurlijk.
— ’oe stoagh 't tûssche Madam en âue?
— O, manjefiek! Je kan gerust komme, hoor.
— Nu, ’ne ghoei. Tot dees’ avond dan, eh? Dank veur àu crême
slacem kadcelidsmoif:
— Wel bedankt foor je ijskreempie, hoor.
Zou ze 'm begrepen hebben?
Op z’n slentergang kocht David zich ’n paar kranten. De hob-
belige straat waar-ie woonde, weergalmde van ’t gedonder-rammel
van wagens zonder veeren, die diep weggezonken tusschen de reuze-
wentel-wielen, bonkten en schokten over de keien. Vrouwen met
natroode appelharde armen, dwijlden de gladde trottoirs, voorover-
gebukt, de zware dijen omhoog; anderen besproeiden de straten
met groote gieters of bespoten de vensters in frissche genoeglijkheid.
Krante-jonges toeterden, trekhonden voor zware broodkarren
weerden zich in woedig jank-en-blaf-misbaar.
Boven, — stond ’tenge keuken-kamertje te léven, te kissen — ’n
helletje in ’t klein. In ’n zwart-duisteren hoek doorlichtten de
stil-rosse vlamtongetjes van gas-komforen: de witte wasem-wolken
die uit de borrelende potten stegen konstant omhoog. In ’n platte
braadpan lagen vet-glanzende gehakt-rotsjes nijdig te tintel-sissen.
Hè, wat ’n lucht! wat ’n smeltend-gezellige braadgeur! En dan
moest je zoo'’n jeukende honger hebben... Hah! wat zou die
de bitter-vet-geurige braad-korsten tusschen grage tanden doen
kraken! Z'n mond liep vol flauw-zoetig water. O! wat had-ie ’n
honger.
— Is me frouw niet thuis?
— Ze ‘eet ’nen brief ontvangen, en nà is ze even ’n kommissie
ghoan doen; ze ies om post-papier, zeedet.
— 0... zeg meissie, ’k ferga van de honger. Zou ze lang
uitblijve ?
— Och-armel« De ondoorzichtig-blauwe kijkers schitterend van
keukengloed en de wangen vuurrood, keek ze ’m aan, ’t hoofd
wat opzij, vol medelijden.
— Zeg, hè-je niks foor me te bikke?
II
? |
