| Full text |
151
beeldde ze zich in dat ie bewoog, en dr verwachting, dat t nou
Maar daar dàcht hij in
direkt uit zou zijn, werd dan sterker.
eerste uur niet aan; hij had ’ter op gezet, haar mores te leeren,
hij wìùlde ’t haar lastig maken, en als-ie zich verveelde, gaf ie korte
rukjes aan ’t tafelzeil, wat d'r de schrik op ’t lijf joeg; of hij be-
gon hevig te niezen, en dan sprong ze soms met ’n anst-gil op.
Dan sprak z'n geweten wel in ’m, en dan hoorde hij wel zn in-
wendige stem, die m verweet: »Dàvedje, beul, pésman, is ’t nou
nòg niet genoeg, zie je niet hoe ze lijdt? ...« maar dan antwoorde
ie direkt: »Ze mot d'r onder, jk mot baas blijve. Zij het mijn òòk
doodziek gemaakt. WOOS js.« Gedachten van berouw
onderdrukte-ie met àlle geweld, en 't zelfde sluw-valsche lachje
kwam weer om zn mond, als-ie meende dat ’t genoeg was geweest
og »’n uur naar kafé te
voor vanavend, en aanstalten maakte om n
gaan.« Dan liep ie, hard stampend, de deur uit. Maar als Lena,
met ’n zucht ván verlichting weer ongedwongen vòòr zich dorst
kijken, kwam-ie nog eventjes om ’t hoekje loeren, en lachte
treiterig: hê-hê-hê-hê.… ging dan fluitend de trap af, sloeg met
de deur, dat ’t huis dreunde.
Hij liep nu niet langer ongegeneerd, met 'n DELE Nen doek
om, de straat op. lederen avond kleedde hij zich zorgvuldig met ’n
staand boord, schreeuwend-kleurige das, rechte vouw in Zn broek,
fijn gespikkeld zijen doekje half-uit zn zijzak. Z'n haar werd
koket in scheiding gekamd, en er kwam ’n doffe glans op; de
punten van Zn snorretje zette-n-ie met benauwd-welriekende pom-
made aan. Z'n sjabbes-doppie droeg ie ’n beetje scheef, en zelfs ’n
dun wandelstokje met glimmend-nikkelen knop had-ie zich gekocht.
Voordat-ie wegging paradeerde ie altijd ’n paar minuten voor den
spiegel:
_— Manuel, staat me hoed zoo recht? vroeg-ie dan; in de hoop,
dat Lena òp zou zien, en merken dat-ie pierewaaierig-scheef stond.
Want hij wilde d'r jaloersch hebben; ze moest er zich, echt lék-
kertjes-nijdig, ìndenken, dat ie nu met z’n mooie kleeren ândere
vrouwen aantrok, boeide; en dat moest Ze in verband brengen
met *t liedje, dat-ie iederen avond, eerst floot en dân zóng:
Ken-de-gà die beere van den Ellesee,
die zich niet geneere, ze gaan met ieder mee
Is ’t met geenen slijper... dan ies ’t een koetsier
'ebbe zà geen cengte dan gane zà op zwie-ar.
Studeeren dee-ie niet meer. Daarvoor was-ie te gejaagd. Hij
had geen andere zorg als ’n spoedige overwinning. Daarvoor zette
ie àlles op ’t spel; want, zei die dilkwels tegen zich-zelf, »as je d'r
nou laat foele wie je bent, dan hè-je d'r foor goed, en dan krijg
? |
