| Full text |
HEt
Awel ghiestere ’ad ’m d'n ’ielen morghend ghien dém ghe-éten
moar rond d'n middag ’ad ’m toch zoo’n danighen ’onger, dà 'm
moar rap ’n koppel vetten ’eringen ’ad ghepaekt; en dieje zoaten
mn veur zZ'nen moagh, zeedet.…. oi-oi-oi! ’ij had zoo ’ne kaek!…
moar ze kosten d'r nìe-oit Daviedsje …
Toen was-ie plotseling naar ’t privaat gesneld.…
Kwam echter heel gauw terug, met vaal-bleek gelaat: »Nikske-
nie, nom den dîken, d'r kwam nikske-nie oit, nom de cheng«.
Hij bracht ’n bonte kapel mee, »diejen ’ad 'm ghevange op d'n
koer. Met ’n speld prikte-ie ’t machteloos teer-wiekende pracht-
diertje aan z'n molen ….
— ‘ierzie! Zoolang as kiek nie kaekke kan, bläft d'n dieje “ier
hhange, Doavied |
Het zachte vliegertje lag innig tegen de molen gedoken, roereloos
gespreid z’n bonte wiekjes, bruin-oranje met zwarte in-gebrande
kringetjes.
Bulkte de anarchist soms uit hand-toeters:
— Hééé, Cheffie! Loope ze nog niet« ? Waarop de Belsj gedwee
antwoordde :
— Ze komme d'r nog níe-oit, Maurieske.…
Hein Janse zat met z’n gezwollen ballonkop te blazen. ‘n Heer
van fijne zweetpereltjes op z'n stuipige blauwe pafwangen: »De
mensche fan de Bond hadde gelijk, maar hij ouk, Godselderemint !«
Langzaam-aan verflauwde z'n geteem, als ’t zeuren van 'n kind
dat slaap voelt komen .….
Zwaar hing d’ atmosfeer op de werkers met d'r gebogen rug-
gen. De zonne-brand stoofde door de geel-gloeiende gordijntjes.
David had te veel gegeten. De scherp-gekruide restaurant-spij-
zen braken ’m op, lagen ’m voor z'n maag; hij was wee, wilde
kotsen. Soms joeg ’t bier pijnlijk-ronkende boeren in ’m op.
Z'n schijf wentelde, wentelde... de spil stond glad-pal. Die
wentel-wentelende schijf was z’n grootste angst. Alles wat ’m schrik
aanjoeg, verscheen ’m in wentelgang..…. ’tscheen wel dat die in
zn hersens was gegroeid, gekànkerd... hij vervolgde ’m tot in
Zn droomen. Draaiende mannen, draaiende wijven, draaiende hui-
zen waren er altijd in Zn brein... voor zn gezichtsveld draaiden
zwarte stippen, en hij boende z'n oogen uit om ze wech te krij-
gen; maar immer kwamen ze wéér, en werktuigelijk hield-ie soms
Zn molen vast — omdat-ie 'm wech zag wentelen ….
Hij voelde de starre kring-kussens om z'n oogen trekken en
verstijven; de schijf draaide en de raderen zwierden, zwierden
rònd; en de drijfriemen flap-gleden. De steentjes op ’t ruwe staal
slepen, slepen korrelig-ruischend. Men hoorde niets als ’t zoemende
stampen der machines. De werkers zwegen bedrukt, zopen! zopen
bier en water, zwelgden iijs; maar d'r kelen droogden uit, d'r
En
Eeen
EE
B
En
? |
