| Full text |
134
— ’k Begrijp werachtig niet wat je bedoelt, je doet zoo gèk.
Misschien doe ’k wel 'n beetje gek meende Lena, en dat maakte
d'r angstig: ’n slecht begin; ze kreeg berouw, voelde zich schuldig.
Ii Maar duidelijker dan straks zag ze Hanna's gelaat; 't was op ’n
Ii blauwen achtergrond.
Ii — Zeg David, ’k geloof gerust... dat we bijna net zoo leven
als die menschen hier.
HEEN — Waar haal je dat nou ineens fandaan? Dat is pure onzin. Hou
Hi ik soms twee meide an, of laat ik je soms zitte as je ’n kind van
me krijgt? Of laat jij me misschien door je ouwers de deur uit-
smijten als me lood op is? Wad ’n brutaliteit. Wij leve net zoo as
| dat tueg hier. Hoe haalt ’n mensch de onzin bij mekaar?
| — David, wor’ nou niet giftig .…
| — Maar zeg dan niet zulke tasbare onzin!
— Zal 'k verder gaan?
— Doe wat je niet late kan. Vraag wat ìk d'r mee te make heb.
— Zal je me dan late uitspreke?
Te Asje geen absurde dingen zest.….
— Nò goed. Ik heb zoo ’s gedacht, zie je. En nou vind ik dat
in de steek late wel heel erg is, natuurlijk, maar ’tergste is toch
nog dat ze leven voor hun genot,... iets dat eigenlijk ’t heiligste
is... te minste dat vind ik.
David deed z’n mond open om te antwoorden, maar Lena zag
‘t niet en ging door.
Toen deed-ie z'n mond maar weer toe.
NN ‚…. dat ze zoo iets gebruike voor hun vermaak.….
— Wat ik je brom, dat hè-je fooruit uit je kop geleerd. Ja!
EA anders zeg je zóó'n boel tegelijk. Daar motte we jou nèt voor
hebbe. Dat is één. Dàn mot je me toch ’s an me verstand brenge,
| ik bin tegeswoordig ’n beetje hardleersch, zie je, je mot me ’s
HI effetjes gauw duidelek make, waarom ’n geslachtsapparaat heiliger
is as ‘n oog, of ’n neus. 'k Kan je wèl zegge: ik foel daar niks
van, geen sikkepitje. Alle zinnen zijn voor mijn gelijk«... David
merkte nu dat de frazes die hij d'r maar onnadenkend uit-
gesmeten had; 'm op de goeie weg brachten, en zei ’t volgende
met dreigend gezwaai van wijsvinger, voelde zich boetprediker.….
En jij, jij kan me niet wijsmake, dat jij je jeweetwel heiliger foelt
as wat anders. Ik foel teminste dat ’k daar iets heb zitte, maar jij
niet... of ’t most ’n ijsveld zijn,... ha-ha-ha.…
Wat was-ie weer ruw. Lena voelde zich gekwetst. Als 'k nou
ophou, zei ze tegen zich zelf, dan krijg ik datzelfde later nog ’s
te hoore... Nee, laat ’t nou maar in eens uit zijn:
— Ja, dat is nou meschien wel wààr«..…. Ze dacht *m nou ‘s aan
’n zoet lijntje te houden.
— Of ’t waar is? Vast en zeker is ’t waar. Ik begrijp waar-
id
ESTE
? |
