Full text |
En zelfbewust rezoluut was d'r soepele nek naar achteren getrokken,
d'r breede borst ademde vrij, fier was ’t hoofd geheven, kin verkort.
Lena huiverde er voor terug, d'r nog meer te vragen. Och, wat
ging ’t dr ook eigenlijk aan! Zou ’t waar zijn, dat Hanna d'r
opeens onverschillig was geworden? Ze voelde zich klein en nietig
in d'r nabijheid, gedrukt door d'r forsche lijfs-verschijning. En toch
kon ze bijna niet gelooven wat ze B volgend oogenblik be-
dacht: Dat de mooie vrouw met d'r Madonna-gezicht ’n echte
Antwerpsche
Met breeden zwaaj was de beige jas naar de piano gestapt,
en door er van achteren aan te peuteren, deed-ie 'm zwijgen. Z'n
harden koepelhoed wierp-ie omhoog, zoodat-ie in de lucht om-
wentelde, ving ’m handig op, en slingerde ’'m naar den beeldhouwer,
die zonder iets‘ aan z'n vadsige houding te veranderen; z’n hand
ezen Zels enne: dopje kalm pakte, en op z'n hoofd plofte.
De meeste menschen waren opgestaan, door ’*t vrijpostig akrobaten-
gedoe van de twee heerschappen nieuwsgierig geworden. Joden-
vrouwtjes vormden ’n rij, langs de baan die de hoed had be-
schreven... »Moossie, pas op hoor-je, hier blijve zeg ’k je. „aS-i
je zn hoed in je oogen gooit is ‘tte laat. Hoor je me niet, kwaje
dapenasne mn onselukskjet nzidalkdemeeg.…. Een stelletje
boeren, op z'n Zondags, de jonges met platte kommunie-hoedjes;
drong zich met vervaarlijk elleboogstooten naar voren. Een van
de jongetjes stond Hanna Sn Gembeloerenmmlhoenntokme
n grooten boer, met vuurrood gelaat en ’n fijn kuiltje in z’n
vooruitstekende papenkin, aan d'n arm; die waarschuwde weer een
van de in zwart kamgaren gekleede kommuniekantjes, en al heel
gauw stond het pummel-groepje Hanna brutaalweg te bekijken, alsof
ze 'n pop in ’n wassebeeldenspel was. Van stomme verwondering
waren de met bruinig tabakssap berande monden wijd-open
gezakt... Lena werd onrustig, en staaroogde voordurend naar
den beige café-chantant-held bij de piano. Maar van opzij voelde
ze ’t vrijpostige gekijk van de boertjes steken.
Eigenlijk wilde ze liever weggaan, maar aan den anderen kant
was ze wel 'n klein beetje kinderachtig-nieuwsgierig te weten waar
de vertooning op uit zou loopen. De pandjes-jasse-meneer keek
Keen onverschillig, merkte niets van al de belangstelling. Vol
aandacht voor z'n werk balanceerde ie ’n leuningloos stoeltje op
zm neus, smakte ’t op den grond zoodat t bibber- dreunde op z’n
schrale pootjes, flodderde plots z? zn zware rokken met ’n schok omhoog
en ging wijdbeens zitten. Met zn bleeken gearceerden kop be-
kniedd ie stil de toetsen, en deed toen ’n dreunende donderbui
uit de piano stijgen. Daarna schoof-ie ’t krukje ’n end naar rechts
en trillerde met z'n lenige vingeren ’n vliegensvlug draaf-muziekje,
waarvan ’t hoofdmotief telkens en telkens terugkwam, ieder vol-
@D
? |