| Full text |
112
— Diejen ont'auding moesten ze afschaffe.
— Uitstekend! Als jij nog ’s minister wordt, moet je d'r maar
flink voor werken, Han! Maar daar gaat ’t hier niet om. Ik beweer
dat je ’t’nhoop pastoors kunt aanzien, dat ze hun passie aan-
houdend bedwingen. ’t Schijnt onder de vrijzinnigen hier ’n beetje de
gewoonte te zijn, iedereen die ’n soetaan draagt voor ’n wellusteling
te houden. Demagogie hoor, niks anders. Vind u ook niet Madam?
Lena gaf geen antwoord. Ze dacht onder kille teleurstelling,
dat David ’t artikeltje met moedwil had voorgelezen. En ze kon
geen verband vinden tusschen z'n zachte manieren van vanmorgen,
en deze nieuwe plagerij.
— Och, Madam heet zich daar nooit in verdiept, begon Hanna
weer. Ik weet wat ’k weet. Als ik ’n maske was, en ’k moest m’n
eerste kommune doen, dan moest ’k d’r natuurlijk voor leeren. En
dan ging ’k iedere morgend naar ’tschool bij de nonnekes in't
kapelleke. Awel ’k kan oe verzekere, dat ’k daar dikwels pastoors
uit zag komen, en dan stonden wijnflesschen en leege glazen nog
op toafel.
— Stomme maseurkes toch, hè? Dat ze de overblijfsels van hun
orgieën zoo maar lieten staan, tot de kindere kwamen. Wat Han ?
Gek hè, dat ze d'r maar zoo open en bloot op los leven, vind je
niet?... Geloof je je zelf wel heelemaal?
laats en zij nad enRZelse nnen
— Dat was ’s morgens in de vroegte, zegje?
— Vàn eighe.
— Nou, dan had je misschien nog slaap in je oogen, hè jonge?
Ik geloof dat d'r geen ongelukkiger menschen op de wereld zijn,
als die aan iedereen twijfelen. Ze denken d'r ’nander mee kwaad
te doen, maar op stuk van zaak hinderen ze zichzelf er 't meest
mee. En daarmee »uit«. Rrrt! weer ’n ander stuk.
— Dat is net as de man mit de rarekiekkast, bracht David in
’t midden.
— Dat was ook net presies mijn bedoeling. Vertel ’s, heb jullie
wel ’s gehóord van de poesjenelle-kelder ? Nee? U ook niet, Madam?
tis me toch wat te zeggen. Nou gaat u al weer van Antwerpe
wech, en nou hebt u nog nooit gehoord van een van de grootste
merkwaardigheden.
— Ja, maar ’k kom teruüg... nog tijd genoeg
David keek Levie onder de oogen. Had die jonge soms de
macht, z’n vrouw akelige dingen te laten zeggen?
— Wat kijk jij me an! Zie je soms wat an me?
— Bije meschoghe? Ja, d'r is aan jou wat te zien. Wat zeg
jij Hanna.
— Als dà ghe ’n lellike kerel zijt!
? |
